Een paar keer smeken om alsjeblieft voor te mogen in de (door mij met ongeveer een uur onderschatte) rij voor paspoorten en security op Schiphol, gevolgd door een ongeëvenaard sprintje met mijn bagage. De take-off van mijn Brexit-reis had weinig nodig. Het is 28 oktober 2019 en ik kan als vanouds zonder extra stempels, visa, of controle het vaste land van Europa af richting Groot-Brittannië.

Nahijgend in mijn stoel geschoven, tussen een vriendelijk glimlachende dame met hele dikke eyeliner en een gezette Indiër, laat die laatste niet na te benadrukken dat hij het hoogste belastingtarief betaalt en blijft terloops herhalen dat hij Nederlander is.

“Dit paspoort heb ik net twee weken”, glundert hij. Hij legt een glad, biometrisch exemplaar naast zijn volgestempelde reisdocument uit India. Nog eens twee weken, dan moet hij het Indiase inleveren. Tegenwoordig moet je kiezen: Nederlander of iets anders. Brits of Europeaan.

Onder ons glinstert de Ierse Zee, met windparken en tankers en de landingsstrook van Liverpool. “Het is saai, in zo’n vliegtuig zitten. Ik reis veel, ik ben verantwoordelijk voor de Europese tak van mijn bedrijf. Nu een paar dagen voor meetings in Engeland, eind van de week terug naar Nederland. Vorige week was ik in Denemarken. We hebben het Europese deel volledig losgetrokken van het Britse. Verder merk ik niet zoveel van de Brexit.”

Als er een overtreffende trap van papier bestond, dan zou die hier mooi passen. De Brexit is meer van papier dan zijn beide paspoorten en net weer uitgesteld, van 31 oktober tot (uiterlijk) januari 2020. Het lijkt er dus op dat ik voor mijn terugweg evenmin weinig te vrezen heb bij de douane.

Ik vraag me wel af of mijn buurman er op den duur spijt van gaat krijgen, die permanente wisseltruc met zijn paspoorten. Straks blijkt hij fout te hebben gegokt, gaat Groot-Brittannië de banden met hun oude koloniën weer aanhalen en wordt het als Indiër makkelijker erheen te reizen dan als Nederlander! Is dit wel het juiste moment om uit de Commonwealth te stappen?

Mijn buurman haalt zijn schouders op. Mocht het ooit weer nodig zijn, dan geldt een visum gedurende twee jaar en zijn baas regelt het. Hij mag dan wel afkomstig zijn uit Mumbai, hij is opgeleid in de VS en nu is hij Nederlander. De burgemeester heeft hem zelfs aangespoord om lekker veel te klagen, zoals Nederlanders doen. Maar ik kan hem daar niet op betrappen. “Life’s a journey”, zegt hij. Misschien gaat hij ooit wel in Dublin werken, bij Google. Hij denkt dat ze hem daar wel willen.