Energietekort

Vrijwel dagelijks krijgen de inwoners van Teheran te maken met stroomuitval. Niet zo lang, een half uur tot een uur, maar wel onpraktisch. Het rooster dat hierover is verspreid, is vaak niet meer dan voor de vorm. Mijn gastvrouw lacht om de minister die gaat over de energievoorziening. “Er was vandaag geen stroomuitval en de mensen klagen toch dat we ons niet aan ons rooster houden”, schijnt hij gezegd te hebben. Maar rooster of geen rooster, het blijft natuurlijk onpraktisch. Het gerucht ging dat het allemaal een nare streek van de regering is en dat het rijke noorden van Teheran door de maatregel niet werd geraakt. Momenteel zit ik echter daar en ben ik powered by een noodgenerator, die ervoor zorgt dat in dit kantoor de computers in ieder geval blijven werken. Andere elektrische apparaten, zoals airconditioning, hebben het te oordelen naar de temperatuur wel begeven.Niet alle kantoren hebben dit soort noodvoorzieningen. Wie pech heeft (of geluk) legt het werk gedurende de dag gedwongen stil. Hoewel we op straat hier en daar een man met een typemachine zit, die daar tegen betaling officiële documenten op produceert, is ook hier de computer onmisbaar voor werk en studie. 

Waarom, zo vragen wij ons af, is deze regel ingesteld? Er is officieel energietekort, maar de meningen over in hoeverre dit waar is en of het stroomuitval rechtvaardigt zijn verdeeld. Onze gastvrouw gelooft er niks van. Haar vriendin denkt dat we te maken hebben met een onvermijdelijk kwaad. De baas van een computerbedrijfje weet ons te vertellen dat de regering er een potje van maakt door energie te exporteren en te weinig over te houden voor de eigen bevolking. In de winter is er daardoor soms te weinig gas. In de zomer, als energie-opwekking door waterkracht lastiger wordt, is de stroomvoorziening een probleem.

Aan de muur tegenover me hangt een kaart met de natuurlijke hulpbronnen die in Iran voorhanden zijn. Olie aan de zuidkust en de grens met Irak, gas in zee, een paar gebiedjes waar potentieel nog wat zit dat nu niet gebruikt wordt en natuurlijk grote pijplijnen naar Turkmenistan. Dat land heeft het zo mogelijk nog lastiger dan Iran om met het buitenland te handelen en gebruikt Iran daarom als tussenpersoon. Waarom die laatste van die positie niet meer weet te profiteren is raadselachtig. Is het mismanagement of is er kwade opzet in het spel? Niemand weet het.

Feit is wel dat de energiebronnen die hier onder de grond zitten waarschijnlijk niet meer dan enkele decennia mee zullen gaan, dat de benzine ondanks een recentelijke vervijfvoudiging van de prijs nog altijd gratis lijkt en dat alternatieve energiebronnen dus niet eens zo’n vergezocht idee zijn. Men zou natuurlijk de woestijn vol kunnen leggen met zonnepanelen, of een manier verzinnen om stroom uit zand te genereren. Of een kerncentrale bouwen natuurlijk.