PS01 – Nieuws na de Iraanse verkiezingen

Deze weblog heeft een open einde, omdat je van sommige reizen nooit terugkomt.Bijna een jaar nadat mijn vliegtuig weer is geland, nadat ik me in de trein wat ongemakkelijk uit de beschutting van mijn hoofddoek rolde en mijn ogen liet wennen aan de verblindende decolletés van net iets te mollige tieners in hemdjes met spaghettibandjes, stuur ik nog altijd in Iran lastig te verkrijgen boeken en cd’s de grens over, maak van achter mijn computer geld over met creditcards die vanuit Teheran niet gebruikt kunnen worden op laste van onmiddellijke blokkering, en correspondeer over het leven. Met licht ongeloof over degenen die in augustus nog aan ons vertelden echt niet te willen trouwen, maar dat nu toch voor elkaar hebben gekregen en met hoop voor wie een plek aan een Amerikaanse universiteit heeft weten te bemachtigen.

En als we schrijven over het leven, dan gaat het in Iran – waar de regering met haar zedenwetten tot diep in het leven doordringt – al gauw over politiek. In maart vertelde Maryam uit Teheran me dat niemand veel vertrouwen in de aankomende verkiezingen heeft. Gezien de, volgens haar, zwakke oppositiekandidaten en een Ahmadinejad die door de religieuze leider werd gesteund hoopte ze op een wonder. En zo’n wonder is in Iran nooit uit te sluiten.

Afgelopen vrijdag, verkiezingsdag, was er niettemin een ongehoord hoge opkomst, gevolgd door even ongehoorde chaos, rellen en geweld in de grote steden van Iran, omdat de uitslag niet geloofwaardig is. Anders dan verwacht wint huidige president Ahmadinejad volgens de onwaarschijnlijk snel bekend geworden officiële cijfers. Salman schrijft me verontwaardigd uit het zuidoosten van het land: ofwel we hebben hier enkele tientallen miljoenen idioten die voor de tweede keer op een leugenaar hebben gestemd, ofwel er wordt valsgespeeld in onze verkiezingen.

Na een telefoontje met Esfahan op zaterdag is het nu tamelijk lastig nog in contact te blijven – de Iraanse regering verstoort alle communicatie via telefoon en internet, alsook nieuwssites en satellietzenders. Maar geruchten – al dan niet bevestigd – zijn er genoeg, bijvoorbeeld via Twitter. Over tanks op straat, journalisten die het werk onmogelijk wordt gemaakt, het dreigement dat er met scherp op demonstranten zal worden geschoten door milities in burger, geweld dat heeft plaatsgevonden tegen protesterende studenten in verschillende steden en de mogelijke aanwezigheid van Libanese oproerpolitie. En over de hoogste leider Khamenei die, na een eerste erkenning van de winst voor Ahmadinejad, nu lijkt te beseffen dat het volk niet akkoord zal gaan en daarom een onderzoek naar de gang van zaken aanbeveelt.

Dat ontevreden volk bestaat overwegend uit mensen van mijn generatie – gemiddeld is men in Iran nog geen 27 jaar oud – die er genoeg van hebben naar de wereld te kunnen kijken, maar er door reisbelemmeringen niet heen te kunnen, door censuur niet in te kunnen lezen en door morele voorschriften niet in te kunnen leven. En die slim genoeg zijn om feit en fictie van elkaar te scheiden.

Onze generatie is nog nergens aan de macht, maar wij zijn wel de toekomst. Aan de vooravond van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw heeft iedere leider de mond vol van ‘verandering’. En al is een wonder nooit uit te sluiten; een beetje hulp hierbij kan geen kwaad. Alleen als de stemmen en de eisen van de nog onmachtige jeugd nadrukkelijk gesteund worden door de leiders van vandaag, kan er morgen van verandering sprake zijn.

Reacties

Mooi stuk, Marina. Prachtige eerste zin ook. "Van sommige reizen kom je nooit terug". Die hou ik erin. Leuk ook dat je nog contact hebt met vrienden daar en dat je die first hand information deelt!

door Onbekend op 06.16.09 om 14:47

warme groeten van een Iranier vanaf Leiden! Hoop dat alles goed komt. Take care!

door Onbekend op 06.17.09 om 10:30

Mooi stuk, Marina. Prachtige eerste zin ook. "Van sommige reizen kom je nooit terug". Die hou ik erin.

door Onbekend op 06.17.09 om 11:56

Laat een reactie achter

Subscribe Naar boven