PS02 – Echte kogels

In juli stonden we samen op de heuvel ten noorden van Teheran, waar je kunt bungeejumpen en paintballen. Voor dat paintballen kwamen we. Naast zijn softwarebedrijf, dat goed liep met opdrachten van de overheid, hield gastheer Reza er een carrière als professioneel paintballer op na. Net terug van de Wereldkampioenschappen en alweer op weg naar een regionaal toernooi ging hij praten als een karateka zodra het onderwerp werd aangesneden. Hij onderstreepte zijn woorden met snelle schiet- en duik-bewegingen.Het leek mij een stompzinnige sport. Wie hijst zich nu bij veertig graden in volle legeruitrusting, inclusief helm (met daaronder een sporthoofddoek voor de vrouwen), handschoenen en een tamelijk zwaar geweer? Mijn competitiedrang bleek non-existent en ik liet me met graagte steeds als eerst uit het spel schieten (wat vrij pijnlijk was). Paintball-kampioen Reza daarentegen stond strak van de adrenaline en vertelde, terwijl hij na afloop drie halve liter pullen alcoholvrij bier achterover sloeg, honderduit over zijn strategieën.

Nu spreek ik hem op een internet dat het equivalent lijkt te zijn van een krakende en echoënde telefoonverbinding. Het dataverkeer is tergend langzaam, zegt hij, en de meeste websites zijn geblokkeerd (telefoons doen het volgens hem weer). Maar hij blijft vastberaden en onoverwinnelijk, zoals ik hem me herinner. Het viel ons deze zomer al op dat zijn kantoor was uitgerust met een generator om de computers bij stroomuitval aan te laten staan en als softwareman ziet hij het omzeilen van de censuur als fijne hobby.

Het feit dat er dit weekend zoveel mensen de straat op zijn gegaan om te protesteren tegen verkiezingsfraude ontlokt Reza de uitroep dat er maar een vonkje nodig is of de boel explodeert. Ik verdenk hem ervan dat zijn vechtlustige paintball-bloed hier razendhard van gaat stromen en dat hij op zoek zal gaan naar een kick.

Een vriend van hem vertelt over wat er zich de afgelopen dagen op straat afspeelt: “Zaterdag waren we vreedzaam samen op het Tajrish-plein, maar zondagavond vielen in burger geklede milities daar demonstranten aan met elektrische stokken. Toen zijn we de daken van onze huizen op geklommen en hebben daar geroepen: ‘Allah o Akbar’.” Het is een verwijzing naar het geroep dat in 1979, het jaar van de islamitische revolutie, van de daken klonk. Toen bedoelde men er zoveel mee als ‘weg met de Shah’. Het direct oproepen tot de val van het regime is, net als toen, op dit moment in Iran geen optie. Maar de parallel is niet te missen.

Het is nu de derde dag vol demonstraties en midden in de nacht in Teheran. Reza is net binnen. Hoewel de adrenaline inderdaad stroomt lijkt hij zich niet om die reden bij de marsen te hebben aangesloten; de protesten zijn in principe rustig, zo getuigt hij. “Over een afstand van 30 kilometer waren vanavond mensen die stil demonstreerden. Tot er op ze werd geschoten op het Azadiplein. Daar hebben ze er vijf vermoord. Nee, ik moet het goed zeggen: er werden vijf mensen door ambulances meegenomen. Maar eentje was zeker dood.”

Reza’s internetverbinding houdt ermee op. Maar hijzelf gaat door. Morgen op een ander plein, zo kondigt hij aan. Ik hoop dat hij beseft dat dit geen paintball-kogels zijn.