Afscheid

Ik zit al lang bij de gate. Je kunt maar beter vlug je paspoort laten stempelen en de pijlen volgen richting vertrek. Beter dan aan plakkerige formica tafels ergens in het midden tussen zijn en wegzijn te blijven hangen met een exorbitant dure koffie, want daar bestaat geen toekomst. En het er over gisteren of een ander verleden hebben maakt dat des te pijnlijker duidelijk.

Ik zit hier al zeker een half uur en nu druppelen eindelijk de eerste medepassagiers binnen.

Een jongeman die met zijn handen omhoog door de scanner loopt (die niet piept). En zijn vriend, die nauwkeurig door de beveiligingsvrouw wordt onderzocht, nadat zij haar mobiele telefoongesprek heeft afgerond. In het vrijwel lege vliegtuig nemen ze straks ieder drie stoelen. Achter elkaar. De bange de helft van de vlucht achterstevoren gedraaid. Hun plannen doorsprekend voor straks.

De enige buitenlander, met rood krullend haar en gestreepte kousen. Zeer aanwezig met het herschikken van haar bagage. En met het stilletjes glimlachen naar anderen. Ik heb het goed met jullie voor, vergeef me mijn afwijkendheid.

Zij gaan echt weg. Voorgoed of voor kort. Voor iets overzichtelijks in ieder geval. In hun koffer genoeg voor twee weken, plus de telefoonnummers van de ambassade.

Geleidelijk vullen de stoeltjes zich. Meer en meer met die anderen op deze vlucht. Degenen die nooit ergens vertrekken, die slechts afscheid nemen.

De moeder met haar zoontje deels over haar schoot en voor de rest op de stoel naast haar. Over drie uur weer in de auto bij iemand die straks opnieuw achterblijft. Nu nog snel aan het bellen met tips over de was en het strijkijzer en andere instructies aan wie niet meeging.

Het echtpaar, grijs maar kalm en verzonken in gedachten. Dat niet opspringt zodra de deuren van het vliegtuig openen, maar blijft zitten tot het einde van de rij in zicht is.

En ik. Ik zit al een uur bij de gate. Maar in het midden hang je uiteindelijk toch, nogal letterlijk zelfs, als je vliegt. Tot je weer ergens aankomt en je koffers worden gedragen. En je merkt dat het waar je bent altijd goed is. En dat er altijd iemand mist.


Reageer