Het zijn de Engelsen die bekend staan om hun gewoonte rijen te vormen. Beleefd informeren ze of jij ook in de rij staat en sluiten achteraan. Lange, slierterige colonnes van lijdzaam wachtende mensen voor de kassa en de bus zijn het resultaat.

En nu is het zo ver dat je in de rij moet staan voor je Groot-Brittanië binnen mag. Weinig opwekkend, omdat aan het eind van de rij geen bevredigend resultaat wacht. Vooruit, het eiland aan de overkant. Maar daar kun je dus direct achteraan sluiten.

Mensen uit een rij plukken is eenvoudiger dan uit een ongeorganiseerde massa. Al het geïnstitutionaliseerde wachten dat voorafgaat aan een vlucht naar Engeland –of waar dan ook- is bedoeld om dat plukken te vereenvoudigen. En geplukt wordt er – aan je bagage, aan je kleding en aan je gezelschap. Een beproeving voor wie nog niet gewend is aan de gelatenheid van het wachten op jouw beurt.

Er is geen andere mogelijkheid dan het spelletje meespelen. Dus antwoordde ik “nee” toen werd geïnformeerd of ik wapens bij me had. Ik stopte mijn lippenstift in een speciaal doorzichtig zakje, om te voorkomen dat hij als alarmerend zou worden aangemerkt. Ik keek bescheiden naar de grond in de buurt van de met geweer uitgeruste beveiligers die zich tussen de rijen door persten.

Ondertussen dacht ik aan sabotage, muiterij, revolutie! Ik overwoog mijn bagage onbeheerd achter te laten in een hal. Vervolgens zou ik de inhoud van mijn levensgevaarlijke flesje water in een van de speciaal uitgereikte plastic tasjes gieten, want het flesje zelf bleek daarin niet te passen. Dat zakje leek me prima materiaal om een conflict met de controlerende ambtenaren uit te lokken. Wat vervolgens verder in de hand zou worden gewerkt door mijn kousenvoeten. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht mijn schoenen opnieuw aan te trekken nadat ze apart door een scanner waren gevoerd.

Maar dit alles was aan mij gelukkig niet te zien, Deze mensen waren niet in voor een grapje. Ze keken bloedserieus bij al hun bizarre handelingen. Hun geladen wapens spraken duidelijke taal. Mijn enige verweer waren woorden en de rede en die leken ineens niets meer waard. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me onderdrukt, machteloos en vooral bedreigd.

Toen ik opsteeg en Amsterdam zag oplossen tot een overzichtelijk geometrisch patroon ontbrak het verlichte gevoel dat vliegen meestal geeft. Vrij in de praktijk, maar feitelijk al bijna opgesloten.