Veel moderne dingen in mijn huis zijn nogal provisorisch geregeld–denk aan douche en elektriciteitsleidingen. Daarom bevindt het lichtknopje van de badkamer zich op de gang, waar het erg verleidelijk is het uit te drukken als er net iemand binnen is. Bij gebrek aan ramen in de badkamer is het er met de lamp uit aardedonker.

Natuurlijk duurde het niet lang of mijn logé had dit in de gaten. Terwijl hij op de gang hoorbaar de grootste lol had probeerde ik in het donker mijn tandenborstel zo goed als het ging in mijn mond te steken en ondertussen streng te roepen dat dit niet de bedoeling was. Elke keer dat ik opgelucht was dat de lamp weer aanging, duurde het niet lang of hij werd onder begeleiding van vals gelach weer uitgezet.

Ik liet mij niet van mijn stuk brengen en zette mijn procedure voort. Voor de zoveelste keer begaf de verlichting het, maar deze keer geen achtergrondgeluiden. Wel een tijdje later vanuit het niets iets dat op mijn schouder tikte.

Als men zegt tegen het plafond te vliegen dan kan ik nu iedereen verzekeren dat dit niet overdrachtelijk bedoeld is. Ook kan ik er op vertrouwen dat ik in geval van nood zeker driehonderd decibel aan reflexmatig gekrijs kan produceren. Helaas moet ik daar aan toevoegen dat ik verder vooral erg verstijfd van schrik was, wat de vooruitzichten wat minder rooskleurig maakt.

Natuurlijk was het geen buitenaards wezen of gevaarlijke psychopaat en mijn minstens zo erg geschrokken logéetje wist niet hoe snel hij het licht weer aan moest doen. Bedremmeld gingen we op de bank zitten en probeerden te bedenken hoe we dit aan de buren moesten uitleggen, die zeker binnen de kortste keren samen met wat sterke politiemannen voor de deur zouden staan.

Maar er kwam niemand. En of dat nu echt een opluchting was durf ik niet te zeggen.