Het lijkt er op dat de herfst in aantocht is. Een paar weken terug nog was het geen probleem om gewapend met stokbrood en rosé de halve nacht op het balkon door te brengen. Inmiddels zijn niet alleen mijn viooltjes onomkeerbaar overleden door gebrek aan warmte, maar word ik zelf al bij het opkomen van de maan door gure tochtstromen weer het huis in gejaagd.

Dit zijn de laatste middagen in het Vondelpark, de laatste evenementen in de openlucht waar half Amsterdam zich installeert op driehonderd meter Prinsengracht en de bewoners de andere helft van de stad bij hen thuis uitnodigen. Daar waar niemand klaagt over de acrobatische toeren die ze moeten uithalen om binnen te komen, omdat ze weten dat het een voorrecht is om daar binnen te zitten en niet verpletterd te worden tussen de massa. Misschien was u er ook bij, wellicht kunt u de volgende keer uw elleboog wat minder hard in mijn maag drukken.

De laatste toeristen die hulpeloos in de trein zitten die op Sloterdijk is gestrand, omdat een andere trein de route tot Centraal voor een week onbruikbaar heeft gemaakt. En dag laatste toeristen die de laatste hotdogs kopen op het Museumplein. De laatste winkeliers op hun stoepjes voor de deur met een kopje koffie en de krant en een lach voor de voorbijganger.

De laatste brug open om twee uur ’s nachts om de bootjes van de staande mastroute door te laten. En bijna de laatste dagen tot Sinterklaas en Kerst. Of loop ik nu te hard van stapel?

In huis is het zo mogelijk nog kouder dan buiten en ben ik met dikke truien en een bodywarmer aan aan het werk. Ik maak elke avond een ovenschotel, omdat dan de keuken in ieder geval nog een beetje opwarmt. Klinkt dit als een afscheid? Nee hoor, de kachel steek ik nog niet aan, ik weiger de seizoenen te laten winnen.