Als de AIVD niet beter weet sta ik op een zwarte lijst. In mijn gootsteenkastje verschuilt zich namelijk een potentiële bermbom, die zelfs zonder ontstekingsmechanisme gevaar voor ernstig oogletsel oplevert en waarover je bij aanschaf al bijna direct een arts moet raadplegen.

Mijn grootste vijand is in dit geval mijn oven. Dat wil zeggen, de zwarte prut die zich na verloop van tijd op de bodem verzamelt. Het is nogal een licht ontvlambaar mengsel van koekkruimels, gesmolten kaasresten en vocht uit visschotels, waar steekvlammen uit schieten zodra ze te dicht tegen het verwarmingselement liggen. Reuze spectaculair, je hoort er zelfs een plof bij, maar duidelijk het equivalent van drie centimeter stof. Incidenteel kom ik dan in actie.

Zo rond half drie stroopte ik daarom mijn mouwen op en greep mijn ovenreiniger. Maar zo voortvarend mocht ik absoluut niet te werk gaan. ‘Gehele gebruiksaanwijzing lezen voordat u de dop verwijdert’, bulderde de verpakking. Voor iemand die – in alle bescheidenheid – elke videorecorder op intuïtie kan doorgronden is iets dergelijks nog net geen belediging. Maar geduldig begon ik aan het essay dat uitvoerig uitlegde wat ik allemaal absoluut niet met het spul mocht doen.

Toen ik mij om drie uur eindelijk in het voorgeschreven harnas had gehezen, de brandweer om toestemming had gevraagd en de wijde omgeving van de oven had bedekt met een dubbele laag oude kranten, waagde ik mij aan het verwijderen van de kindveilige sluiting, die zelfs voor volwassenen een uitdaging bleek waar de videorecorder bij in het niet valt. (Daarover echter geen woord in de gebruiksaanwijziging.)

Alleen het nummer van het Belgische anti-gifcentrum stond op de fles, maar ik besloot het risico te nemen. Het rondspuiten met het dodelijke schuim bleek stukken leuker dan de verpakking had doen vermoeden. Na een half uur intrekken leek de schuimlaag in mijn oven op het soort onstuimige massa dat je krijgt als je badschuim in een bubbelbad gooit. Ik greep mijn schuurspons en schrobde door de bubbelmassa heen. Dit was niet nodig volgens de verpakking, maar was evenmin verboden, dus schrobde ik tussen neus en lippen door een schuimklodder in mijn oog.

Wát?!

Het was maar goed dat ik voor gebruik de handleiding had bestudeerd, want dit maakte mij natuurlijk acuut blind.

Na enkele minuten water met een temperatuur van tegen het vriespunt in mijn arme oog te hebben laten stromen (ondertussen aldoor denkend aan het relaas over bevroren ogen dat ik in een documentaire over de Elfstedentocht had gehoord) beredeneerde ik dat geen Belgische gifexpert mij op korte termijn zou komen redden en dat er ondertussen wel mooi een bermbom in mijn keuken lag. Ik spoedde mij terug naar mijn schuurspons om het belangwekkende karwei tot een goed einde te brengen. Zo geschiedde.

Hongerig geworden besloot ik direct wat te bakken. Nietsvermoedend opende ik de deur van de ondertussen voorverwarmde oven. Voor ik mij plat op de grond kon laten vallen werd ik overspoeld door een dikke walm spuitnevel. Levensgevaarlijk om in te ademen. Er was zelfs een pictogram aan gewijd.

Ik wacht nu lijdzaam tot ik bezwijk onder de gevolgen van mijn eigen schoonmaakdrang. Waarom heeft niemand het ooit over een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor huisvrouwen?