Wereldburgers als wij zijn schrikt zelfs een plaatje van een gewond konijn dat moet wijzen op de gevaren van instappen bij sluitende deuren ons niet af. De Parijse metro is best interessant daar waar hij zonder bestuurder op topsnelheid de stad doorkruist, maar verder passé. Alles wat onder de grond valt te constateren is al eens gedaan. Het is donker, het is warm en er wordt veel gelezen, maar nooit in tijdschriften.

Een docent literatuur legt uit dat het in Frankrijk inderdaad lijkt alsof men en masse verdiept is in dikke boeken, “maar dat”, zo zegt hij, “is schijn”. De sociale druk om boeken te lezen is hoog. Als iemand zich betrapt weet met zoiets banaals als een tijdschrift kan hij zich, zelfs al glimt de voorkant, verheugen op eeuwige hoon van vrienden en bekenden. Wie benieuwd is naar de laatste mode kijkt beter om zich heen. Wie interesse heeft in het leven van bekende Fransen zou meer respect moeten opbrengen voor de stad die iedereen inwisselbaar, want gelijk maakt. Druk en chagrijnig, volgens een besnorde vrouw die met ons koffie drinkt aan de bar (dat wil zeggen, wij verkeren nog in het stadium van koffie, zij houdt het bij wijn). Wie naar Parijs is gekomen leeft om te werken.

Ach, de woorden van een verbitterde dame. De parken zijn vol in augustus en de universiteit is onherroepelijk dicht terwijl de schade opgelopen tijdens de laatste studentenprotesten wordt hersteld. De meeste winkeliers lachen je toe, of uit (dat Frans ook), maar ze lachen.

Natuurlijk wordt er lang en hard gewerkt. Maar de combinatie druk en chagrijnig is in de zomer een uitzondering.

’s Avonds staan de ramen open naar de binnenplaats van het huis. Overdag is het daar kil en benauwd, maar in de schemering zie je er schimmen van het rustige silhouet van een buurman en lijken de geluiden in niets op die van een metropool. Vanuit de andere ramen klinkt getik van bestek, jazzmuziek en een ratelend toetsenbord. We praten wat en eten –leve de cuisine Française– spaghetti. Wie druk en chagrijnig wenst te zijn doet zichzelf tekort, wij zijn het tegendeel.

Dat stuit tegen de borst daar waar gelijkheid zo ver is doorgetrokken dat het overal verkrijgbare witte stokbrood er een direct gevolg van is en waar de herdenking van de veertiende juli een groter spektakel oplevert dan de viering van de bevrijding van Parijs.

De spaghetti is nog niet op of van schuin boven ons schalt dan ook een welgemeend hatelijk “shut up!”