Omdat het ramadan is kun je in Amsterdam vrijwel dagelijks een discussieavond bijwonen en aansluitend met echte moslims de vasten breken. Ook als je zelf gedurende de dag wel gewoon hebt gegeten is dat best leuk om te doen. Afgelopen week ben ik op deze manier begonnen met integreren in mijn multiculturele buurt. Dat heeft nogal wat resultaat gesorteerd.

Een bezoek aan een zo’n avondje heeft mij stof voor weken gegeven om over te schrijven. Met een beetje geluk bericht ik binnenkort over de sektarische groepscultuur van zeventienjarige meisjes, de manier waarop de urban incrowd laat blijken er bij te horen en de pathetiek van de stand-up comedian die een manhaftige poging doet de avond te redden en hem vervolgens definitief te gronde richt.

Het verkeren tussen niet-studenten was een ervaring op zich, maar ik was ook nog eens de enige Nederlander in de zaal (dat mocht ik daar niet zeggen, want we waren allemaal Nederlanders, maar u begrijpt dat ik bedoel dat er verder niemand met zichtbaar blond haar aanwezig was).

Ik stelde me bijzonder open op, klaagde niet over het onzinnige protest tegen de partijdige berichtgeving over de Palestijnse kwestie die meer zei over de verscheidenheid aan kranten en nieuwsprogramma’s die de aanwezigen zelf inzagen dan over een complot van de westerse media. Ik wachtte solidair met eten tot de verlossende sms dat de zon officieel onder was binnenbliepte. En ik voelde mij nauwelijks beledigd toen men er vanuit ging dat ik niet wist wat de ramadan inhield en wat kosjer dan wel halal eten was. Zo bezien heb ik een kleine cultuurclash vrij goed overleefd.

En het is niet voor niks geweest! De volgende dag al merkte ik resultaat. Terwijl ik geduldig voor het stoplicht op de Marnixstraat stond te wachten dat gemiddeld eens per vijf minuten van rood naar groen springt werd ik zomaar in het wild aangesproken door een allochtoon. Dat was nog nooit eerder gebeurd (behalve die keer dat een man op de fiets in het voorbijgaan alle Nederlandse vrouwen luid vervloekte, maar ik geloof eigenlijk niet dat dat in het bijzonder tot mij gericht was). Deze allochtoon en ik deelden onze irritatie over de bizarre regels voor het voeren van je achterlicht, met de politie als onze vijand.

En misschien is het wel zo dat als de regering nog wat langer doorgaat met het opstellen van strenge regels het niet lang meer duurt of iedereen voelt zich met elkaar verbonden, geïntegreerd in de strijd tegen de overheid.