Vermoedelijk heeft nieuwste productie van de Disney-studio’s ruim voldoende vertederende karakters om zes weken driftig te sparen en daarna de hele winter plat op je buik half onder de verwarming te liggen, om daar met gekke stemmetjes spannende avonturen na te spelen. De supermarkt deelt de daarvoor bedoelde figuurtjes in ieder geval fanatiek uit bij de boodschappen van schijnbare oppasmoeders, oma’s en vaders die luierbroekjes kopen.

In de rij hongerige mensen die hun avondmaaltijd net bij elkaar hebben gesprokkeld, sta ik achter een heer met een kaal hoofd. Zijn overhemd laat hij bij de stomerij strijken en in zijn kast heeft hij vier dezelfde broeken liggen (omdat ze zo goed passen). De vijfde heeft hij aan.

Hij is attent als een ouderwetse heer. Als de kassa het scannen van de telefoonkaart van de man voor hem weigert, geeft hij behulpzaam een andere aan, zonder dat iemand daar om hoeft te vragen.

Wanneer hij zelf aan de beurt is stalt hij, naast twee flessen rode wijn, een gigantische bak kant en klare bami uit, aangevuld met een doosje diepvriessaté. Later vanavond eet hij zo te zien in plakjes voorgesneden worst.

In zijn hand houdt de heer een dossiertas, waaruit hij een portemonnee opdiept met drie creditcards.

De kassa zegt bliep-bliep. Bliep-bliep. “Heeft u een bonuskaart?” Bliep. (Enzovoort.)

En terwijl de kassa-ambtenaar de kilo bami wegschuift richting de overige boodschappen die duiden op een hardwerkende vrijgezel: “Wilt u Disney-figuurtjes?”

Kaarsrecht staat hij. “Nee, dank u”. En hij knikt minzaam.