Hoezeer ik ook probeer, allesbedekkend wil mijn hoofddoek niet worden. Niet dat ik dat ambieer, want behalve religieuze fanatiekelingen en vrouwen die net van school of hun werk komen, is niemand hier streng in de leer. In Shiraz – waar de controle van de religieuze politie minder streng is dan in Teheran – vallen mijn ogen zelfs bijna uit de kassen als ik de meisjes zie die niet meer dan een band van een centimeter of zeven breed midden over hun hoofd hebben hangen. Niet omdat ik verbaasd ben over zo’n vrijzinnige houding, eerder omdat ik razendsnel ontwend ben zoiets sletterigs te zien. (Zei ik sletterig? Dubbele standaarden zijn zo geboren.)

Hun haar is soms geblondeerd, maar mijn blonde haar is pas echt een bezienswaardigheid. Pas als ik in Teheran volkomen misplaatst twee Afrikaanse vrouwen met hun kinderen tegenkom, begrijp ik hoe lastig het moet zijn voor de mensen om niet met hun hoofd te draaien als wij voorbij wandelen.

In het huis van de familie van Abbas, de Engelse dorpsleraar, blijf ik alleen achter met een stuk of acht zussen, nichtjes, oma’s en dochters. Doe die hoofddoek af!, gebaren ze. Tussen al hun gesluierde haren lijkt me dat hetzelfde als naakt door de Kalverstraat lopen, dus ik verzeker hen dat dat niet per se nodig is en wijs naar hun hoofdbedekking; die houden ze toch ook op?

Als wij onze hoofddoek afdoen, dan – de vrouw van de Engelse leraar maakt een gebaar langs haar keel om te illustreren dat haar man niet zachtzinnig zal reageren – maar jouw man maakt het niets uit.

Dat klopt, maar laat me dan tenminste een beetje solidair zijn.

Geen denken aan. Voor ik het weet hebben snelle handen de zijden motiefjes uit Kashan op mijn schouders gelegd en neemt iedereen zijn plaats in.

Minutenlang word ik onderworpen aan indringende blikken en ter geruststelling een lach. Hun ogen laten me geen moment los, terwijl ze elkaar zo nu en dan wat toefluisteren. Niet dat in dit huis geen televisie is, maar in alle bescheidenheid, tegen zoiets bleeks kan geen satellietschotel op.