Maandagmorgen. De trein zit vol met wij die weer moeten wennen aan de week. Alsof het een ongeschreven afspraak is doet iedereen zijn best elkaar niet te veel tot last te zijn en te voorkomen dat iemands suffe dromen worden verstoord. Geen gebel, geen gekraak met de krant. Collectief staren naar de stoel voor je lijkt de enige gepaste tijdbesteding.

Zo om het half uur vertraagt de intercity voor het volgende station. Zelfs de conducteur neemt deel aan de rust, in welke stad we zijn beland wordt niet omgeroepen. En een station verder betwijfel ik of we wel echt zijn gestopt, want ik kan het me niet meer herinneren.

Een hobbelige wissel beweegt alle hoofden naar links om ze snel weer terug te stuiteren naar hun originele positie na een kleine terugslag aan de rechterzijde. Stukje spoor in aanbouw, zelfde verhaal, een blikje ratelt over de grond en blijft halverwege het gangpad liggen.

Iemand laat de klep van een vuilnisemmer dichtexploderen.

Foutje.

Ik verzin een machtige marionettenspeler die alle passagiers als eenheid kan laten bewegen. Deze knikkende hoofdjes zouden nauwelijks misstaan in absurdistisch toneel of miljoenenproductie. In Troy en Sjakie en de Chocoladefabriek hadden ze dure computeranimaties nodig om zo’n grote massa identieke personages op het scherm te krijgen.

“Goedemorrruguh!”, de deur schuift open en een veel te vrolijk gezicht voor dit moment koloniseert de coupé en kijkt vol verwachting langs de rijen waar iedereen druk bezig is deze indringer vakkundig te negeren. “Ik zei… Goedemorruguh!”, crescendoot het. “Goedemorgen”, mompelt de coupé plichtsbewust terug. Voor straf bestelt niemand koffie of thee bij de schuldige cateringmeneer.

Dan vlak voor het laatste station is het blijkbaar te laat om nog niet wakker te zijn: “Dames en heren ik doe vandaag mijn examen voor machinist en daarvoor moet ik nog een laatste opdracht vervullen, maar ik heb uw hulp nodig! Ik zet zo ‘Op een klein stationnetje’ in en het is de bedoeling dat u allemaal even meezingt…” en daarop schallen inderdaad de eerste tonen van deze populaire kindertune door de intercom. “Ik zie dat sommigen van u niet meedoen, ook daar achterin gewoon even de handjes omhoog!”

Maar de meegaandheid van de mens kent grenzen.