Lonsdaler

Het was al redelijk druk in de bus toen er op het Haarlemmerplein nog meer mensen in moesten. Zoals gewoonlijk was het dringen geblazen. Er kwam een dik meisje met een patatje oorlog bij, een moeder met een kinderwagen, een halve schoolklas en ook nog een heuse Lonsdaler. Lonsdale is het kledingmerk dat uitgebreid in opspraak kwam nadat veertienjarige neo-fascistjes die nog in afwachting zijn van hun groeispurt het tot vlag van hun subgroep hadden gebombardeerd. Niet het soort hangjongeren om veel sympathie voor te kweken, maar waarschijnlijk net zo min een groep om je werkelijk zorgen om te maken.

Hoe anders was dat met deze Lonsdaler! Hij had de respectabele lengte van een meter vijfentachtig ruimschoots bereikt, was halverwege de dertig en maakte een stevige zwaai naar de chauffeur ten teken dat die voor hem moest stoppen.

Met zijn broek met zakken, bomberjack en gemillimeterde blonde haar stak hij nogal af tegen de in schutkleuren gehoofddoekte mevrouwen en onschuldige studenten met buttons voor de vrede die bescheiden een stapje opzij zetten toen hij er langs wilde.

Er gebeurde niet veel noemenswaardigs –sommige mensen stapten in, andere mensen stapten uit, de gewoonlijke busdingen- tot de Lonsdaler zijn eindhalte bereikt had. Daar overtrad hij al de eerste regel waar puristen zich zo bijzonder aan storen: hij ging de bus uit via de voordeur. De chauffeur zei er niets van, maar dat verbaasde me niet zo, want het was een neger en die houden vast niet zo van Lonsdalers. En ruzie met dit grote exemplaar leek me niet de juiste ambitie om te koesteren.

Eenmaal buiten maakte de Lonsdaler een scherpe bocht naar links, liep recht voor de bus langs zodat die niet weg kon rijden en gaf een ferme klap op de voorruit. Dat had ik wel eens eerder gezien –hoewel het toen een achterruit, een personenauto en geen Lonsdaler betrof- en daaruit had ik afgeleid dat het een uitstekend recept was om mensen tot ontploffing te brengen.

De Lonsdaler keek naar de chauffeur. En hij lachte. En hij stak zijn duim op! En het was een oprechte en vriendelijke lach!

Vol ongeloof probeerde ik hem nog even na te kijken, maar hij verdween al gauw in de supermarkt. Nadat hij vrolijk had gezwaaid naar de islamitische slager.


1 reactie op “Lonsdaler”

  1. Zo zie je maar weer, een eerste indruk is snel gemaakt, maar schijn kan flink bedriegen!

Reageer