Mij een zorg

Nietsvermoedend belde ik aan in een huis in het centrum op twee hoog. Daar zat ze in haar pijama, voeten op een bevlekt doekje, as op de vloer, haren ongekamd en zwermen fruitvliegjes in de keuken.

Ik werk in de thuiszorg en vraag me meestal af waarom ik drie uur licht huishoudelijk werk moet uitvoeren in huizen waar nog niet het minste stof op de televisie ligt. Maar deze keer betrof het geen licht huishoudelijk werk meer, eerder grondige renovatiewerkzaamheden.

De poep zat niet alleen in korsten op het laken van het bed, ook het matras was op meerdere plaatsen doordrenkt van allerhande smerigheden. Zelfs op de vensterbank was op onnavolgbare wijze vastgekoekte stront beland. Toen ik de deur van de badkamer opendeed had ik net tijd om me te verwonderen over hoe iemand diarree in stromen over de rand van de wc kan spuiten, voordat ik kokhalzend de deur weer dicht deed.

Wat was ik blij dat ik mijn eigen handschoenen mee had genomen, want echte schoonmaakaccesoires waren niet voorhanden.

Veel hoefde ik niet schoon te maken. Mevrouw was al lang blij met een kop soep, want ze had in drie dagen niet gegeten. Haar handen en voeten waren aangetast door een mysterieuze ziekte, waardoor ze vrijwel niet kon lopen en een sjekkie draaien al te veel was. (Dat kan ik inmiddels dus ook.)

Verbaasd en enigszins ongerust belde ik mijn baas. Iemand die niet meer kan koken en douchen heeft behoefte aan meer hulp dan een wekelijkse stofzuigsessie. De wijkverpleegkundige en maaltijdbezorgdienst leken mij beide niet overdreven.

Maar nee, mevrouw zat in een vicieuze cirkel van alcoholverslaving en meer kon haar niet geboden worden. Ze deed het immers zelf. “En wat als ik die zooi laat liggen?”, informeerde ik. Dan blijft die daar gewoon liggen. “We wachten tot ze zich laat opnemen”, was het montere devies van het hoofd Zorg.

Nogal een schril contrast met de dametjes op leeftijd, hun televisies en hun emmer met afstofgereedschap voor ieder object in de kamer. Typisch hoe de mensen die de hulp het allerhardst nodig hebben het snelst worden opgegeven.


4 reacties op “Mij een zorg”

  1. Leuke stukjes zeg! Goed, ik begrijp nu dat de publicatie van je eerste stukje op ‘t forum dienst moest doen als de introductie. Dat was dus wat te cryptisch voor me, ik kijk niet steeds naar al -de verandering van- al die icoontjes (had je kunnen vermoeden, want zoals je weet kijk ik meestal niet eens naar de ‘subject’regel ;-)). Maar beter laat dan nooit, nietwaar?
    Heb maar even wat reclame gepost op m’n eigen log, al weet ik niet hoeveel effect dat sorteert, nu ik zelf bijna een maand uit de lucht ben geweest.

  2. Wat een schrijnend verhaal. Maar ik begrijp dat je dit soort ‘gevallen’ zelden tegenkomt, gelukkig. Mooi geschreven ook.
    Ik ben hier terechtgekomen via Vlo, van 20six. Zal af en toe eens komen checken.

  3. Mijn moeder komt ook wel eens met zulke afschrikwekkende verhalen thuis… zij kan het alleen niet zo mooi beschrijven als jij 😉
    Ook ik ben hier gekomen via Vlo, die weliswaar een maand uit de lucht is geweest (zucht) maar waar ik trouw lees… Ik houd je in de gaten!

  4. momoniek zegt:
    23-08-2005 om 21:36 uur

    Bah, ongelofelijk hoe sommige zaken toch zo uit de hand kunnen lopen. Moet je daar nu nog elke week naar terug?

Reageer