Het moet zwaar zijn als moderne vader. Op het schoolplein met grote ogen te worden aangestaard door de schare thuisblijfmoeders. Zij kennen elkaar nog van zwangerschapsgymnastiek. En ze praten over televisieprogramma’s die parallel aan Studio Sport worden uitgezonden.

Gezeten op hun bakfietsen met daarin zestig kilo aan kinderen. Eenmaal op gang gaat het vooruit. Waarom werk jij niet? Dit behoort ons toe.

Het is een bescheiden neerbuigende blik die hem meestal wordt toegeworpen. Een voorzichtige lach, soms, het zou maar misverstanden wekken. Aan zijn kant van de openbare toiletten zelden een verwisseltafel voor luiers gezien.

Zijn buggy is nog van de oude stempel. Geen fancy vering of blitse kleuren, onmogelijk open te klappen met één hand. Zoontje van twee stevig ingesnoerd.

En dan toch, terwijl de eerste kinderen naar buiten stromen, een aardig gesprek. Moeder uit dezelfde klas. Vast nieuw in de buurt.

Wat een moment om de gevulde buggy tegen de grond te laten kletteren. Nog even balancerend op de achterwielen, dan onvermijdelijk tegen de vlakte. Waarna zó snel rechtop – “oeps” – dat de peuter vertwijfeld besluit zijn mond te houden.