U denkt natuurlijk dat het goed toeven is in Zuid. Statige huizen, lommerrijke lanen en het Concertgebouw om de hoek. Wanneer u in uw tuin grenzend aan het Vondelpark neerstrijkt hoort u romantische pianoklanken uit het openstaande raam van de buren in plaats van het gekrijs van voetballende jeugd of kleuters die niet naar bed willen. ’s Ochtends wordt u gewekt door de plof van de krant die daadwerkelijk op de deurmat valt zodat u niet in pijama drie trappen af hoeft om hem uit uw brievenbus te vissen. En als het u lukt een prettige relatie met de beroemde buurman te onderhouden mag u vast eens een avondje gratis naar Carré.

Ja het leven in Zuid is de droom van velen en daardoor niet voor iedereen weggelegd. Maar een jaar lang behoorde ik tot de selecte club die woonde tussen P.C. Hooftstraat en Museumplein. En de locatie heeft zeker zijn voordelen: lekker thuis lunchen tijdens de Uitmarkt, een lage demonstratiedrempel dus goed voor de interne politieke activist en een Albert Heijn met zeer ruime openingstijden op een steenworp afstand.

Vergis u echter niet, waar de welvaart zich concentreert schaart zich langzaam ook de maatschappelijke onderklasse. Dat werkt wereldwijd zo, met als gevolg grote migratiestromen van mensen die bereid zijn hun leven te riskeren om in hun nieuwe woonplaats uitgebuit te worden, maar toch beter af zijn. En het werkt ook op kleinere schaal. Dat bleek wel als ik ’s nachts in mijn riante negentiende-eeuwse herenhuis werd opgeschrikt door het oorverdovende gekrijs van een verwarde en dronken vrouw. En het was ook af te lezen aan het aantal gestolen fietsen plus de keren dat het bijna gelukt was met een onbruikbaar slot tot gevolg.

Wij bewoners konden niet veel meer doen dan uit ons raam hangen en schelden of de politie er weer eens bij roepen. Wij waren dan wel relatief welvarend, maar ook absoluut overgeleverd aan het lot.

In andere landen weten de rijken zich hier wel raad mee. Ze bewapenen zich, ze bouwen hun woonwijken om tot vestingen met bewaking en muren aan de buitenkant en ze behangen hun huizen met de meest ingenieuze alarmsystemen, inclusief grote waakhonden die er niet voor terugdeinzen daadwerkelijk iemand te verscheuren.

Zo niet in Amsterdam. Toen ik laatst voor mijn oude huis stond trof ik voor de deur een auto aan met een boodschap op het raam: “Er ligt niks binnen. Sla geen raam in. Wij zijn bewoners, geen toeristen.”