Elke week loop ik op één avond een vaste route naar een vaste afspraak. Dat is interessant, want op die route kom ik onder andere door een straat waar de keukens zich op kelderniveau bevinden en waar je daardoor bij sommige huizen ongemerkt naar binnen kunt gluren. Terwijl de bewoners in het ergste geval net mijn benen kunnen zien heb ik zelf vanuit vogelperspectief een onbelemmerd uitzicht op hen en hun diner.

Het geval wil namelijk dat het meestal etenstijd is als ik daar langs loop. En met name in één huis is men zeer stipt met het eten. Kom ik tien minuten eerder, dan wordt er nog gekookt. Ben ik eens aan de late kant, dan leest het echtpaar aan tafel de krant. Ik ken deze mensen verder niet, maar ze lijken mij heerlijk stabiel in roerige tijden.

De man en vrouw heb ik er bijvoorbeeld ook nog nooit op betrapt met elkaar te spreken, in ieder geval niet zodanig dat het leek alsof het ergens over ging. Wat er ook in de krant staat, hun gezichtsuitdrukking is altijd perfect neutraal.

Als er sprake is van naderende vogelgriep dan eten zij hoogstens een dag biefstuk. Terwijl ik me schichtig door Oud-Zuid beweeg – beducht om rondvliegende kogels te ontwijken – heeft de zoveelste liquidatie in of rond de binnenstad op hen geen indruk gemaakt. Hun twee ons groenten ligt er als altijd keurig gerangschikt bij wanneer een cellencomplex inclusief bewoners in vlammen opgaat.

Als ik elke week een foto van hen zou maken dan zou daar later alleen op te zien zijn wat de bonusaanbiedingen van Albert Heijn waren en misschien in welk seizoen we ons bevonden, maar of het nu 1980 of 2005 was, we zouden het niet weten. Het enige wat me is opgevallen is dat de man duidelijk niet van spruitjes houdt. Maar ook dat is een constante.

Alles blijft eigenlijk altijd hetzelfde en ergens is dat wel een prettig idee.