Op de lange terugweg van de vakantiebestemming naar huis zat ik in een minibus. Het was vroeg, het asfalt was nog koel. Zo nu en dan stopte het busje ergens en stapte een grijze heer in, totdat alle plaatsen bezet waren en ik omringd was door gerimpelde mannen en de gemiddelde leeftijd binnen vierenzeventig bedroeg.

Zij groetten beleefd zodra ze de bus in klommen. En uit hun bagage visten ze de krant.

Het ideale reisgezelschap. Geen van hen zou zo breed gaan zitten dat ik in een hoekje van de bank gedrukt zou worden. Ze zouden geen liedjes inzetten of gaan jengelen om de tijd te doden. En de murmelende conversatie die zich op de stoelen achter me ontspon vermengde zich met het geluid van de motor tot een fantastische achtergrondruis. Als de weg iets minder kuilen had gehad was doorslapen geen enkel probleem geweest.

De zon steeg en de weg begon te dampen. Het gesprek achter mij breidde zich langzaam uit tot alle hoeken van de bus. Naast me hing een van de mannetjes op onnavolgbare wijze gedraaid in zijn stoel om ook mee te kunnen praten. Dat was waarschijnlijk weinig comfortabel, want al gauw vestigde hij zijn aandacht op mij.

En het duurde niet lang of het was duidelijk hoe hij de vorige houding op zijn leeftijd had kunnen aannemen. Zij waren op weg naar de Europese kampioenschappen atletiek voor veteranen. In mijn bus zaten niet zomaar oude mannen, nee, de besnorde heer achter mij was tweede van Europa op de achthonderd meter. In de hoek bevond zich een wereldkampioen en achter de krant schuilde de belofte van dit toernooi.

Mijn gesprekspartner verhaalde enthousiast over de vorige editie in Spanje en over hoe hij het verafschuwde om na zijn pensionering met halfopen mond de hele ochtend naar de televisie te kijken. Zijn tweede carrière als atleet vond hij een stuk boeiender. Met zo’n trainingsprogramma blijf je actief en je komt nog eens ergens.

Geanimeerd sprak hij over zijn belevenissen, staarde me diep in de ogen en greep joviaal mijn hand.

Wat was eigenlijk de prognose wat betreft zijn eigen prestaties dit jaar? Daar kon hij kort over zijn, hij had nog nooit iets gewonnen. Hoe dat kwam? Het grote aantal aanwezige meisjes zorgde ervoor dat hij elke avond achter hen aan zat. “Als ik dan overdag weer de baan op moet heb ik geen energie meer over om daar ook nog eens te rennen”.

Ook bij atleten komt ouderdom met gebreken.