Na een dag werken spoedde ik mij naar de ANWB in een verre uithoek van het Museumplein. Ik doe mijn werk met bijzonder veel inzet, waardoor ik na afloop wat uiterlijk betreft een enigszins verwilderde indruk maak. Bezweet, in kapotte broek en met haren als een geschrokken hyena of volgens de laatste trend van Kinki-kappers, zo u wilt.

“Mag ik iets vragen”, klonk er naast me. Ik taxeerde even de omgeving en bedacht me dat ik lang genoeg in deze buurt had gewoond om de man te wijzen naar het Concertgebouw, het Rijksmuseum of een obscuur straatje en antwoordde instemmend.

“Zou je nader met mij kennis willen maken?” Ik rekende op een straatnaam en excuseerde mij, “wat zei u?” Nee, ik had het goed verstaan, hier was sprake van een eenzaam manspersoon, per fiets zwervend over het Museumplein en blijkbaar zo hard op zoek naar gezelschap dat hij uit pure wanhoop post had gevat voor de deur van de ANWB en zijn oog liet vallen op mij.

Een blik op mijn horloge en ik moest hem teleurstellen, want de trein wacht nooit als jij zelf te laat bent.

Op het station nam naast mij op de bank een jongeman plaats. Hoewel ik overduidelijk bezig was een boek te lezen begon hij aan een weldoordacht kruisverhoor om alles over mij te weten te komen, mijn korte of ontwijkende antwoorden ten spijt.

Is een complot gaande om mij in te lijven in een loverboys-circuit? Of is er geen gelegenheid contact te leggen met meisjes in de vertrouwde omgeving van deze mannen? De import van bruiden uit de Filipijnen, Marokko en Oost-Europa duidt op het laatste. Leggen deze mannen een verband tussen vervoermiddelen en de kans van slagen in de liefde? Eerst met de fiets, dan met de trein en tenslotte met het vliegtuig.