Net geen witte Kerst gehad, maar op de valreep toch nog sneeuw in december. Ik had mijn fiets aan de hand genomen en volgde een spoor van vogelvoetjes. De winter heeft de duiven vervangen door witte meeuwen die blijkbaar geen last hebben van koude voeten. Dat zal wel komen doordat ze uit onherbergzamere streken komen. Zij keren daar ook weer terug, want al is het er koud, de meeuw hecht net als de mens erg aan zijn eigen omgeving.

In de laatste dagen van het afgelopen jaar ontmoette ik veel mensen die nooit meer terug zullen keren naar de warmere gebieden waar zij jaren geleden uit zijn vertrokken, niet allemaal even gelukkig. Wel allemaal hartelijk en al die warme ontmoetingen hebben er vast aan bijgedragen dat er een paar dagen later van de witte deken weinig meer over was dan over de straten uitgespreide drab.

In een huis ergens in Amsterdam zat toen een meneer naar buiten te kijken. Vanaf de andere kant van het raam staarde een sneeuwpop hem ononderbroken aan. Van de bekende pondjes na kalkoen en oliebollen had deze pop zo te zien geen last, zijn lijf was verschrompeld en ook van het hoofd was nauwelijks iets over, maar er zat nog duidelijk een glimlach.

Misschien was de sneeuwpop de enige die regelmatig naar de meneer lachte en ook dat zal niet lang meer duren. Nooit zal deze meneer nog, zoals de meeuwen, teruggaan naar waar hij vandaan kwam. Hij zal zelfs geen voetstappen meer achterlaten, want ouderdom heeft hem het lopen onmogelijk gemaakt. En als zijn buurkinderen ouder zijn en niet meer spelen in de sneeuw, wie lacht dan nog naar deze meneer? En naar vele anderen die alleen zijn?

Ik weet dat de meesten van u zich voornemens op de hals hebben gehaald in de orde van grootte ‘meer sporten’ en ‘nooit meer roken’. Ik wens u daarmee veel succes en sterkte. Maar wie nog ruimte over heeft om zijn leven en dat van vele anderen te beteren stel ik voor zo nu en dan eens gratis naar iemand te lachen.