Opvoeden van andermans kinderen
De oplettende stadsbewoner heeft de afgelopen week zijn conclusie als het goed is getrokken: het collegejaar is weer begonnen. Maar vergis u niet; de uren die aankomende studenten nu doorbrengen in de kroeg of op de dansvloer zullen binnen enkele maanden ruimschoots gecompenseerd zijn door nachten met grote stapels nog door te worstelen collegeaantekeningen en boeken voor het tentamen van de volgende ochtend.
Vastbesloten om niet in die valkuil te stappen zat ik reeds deze week met mijn studieboeken in de trein. Er is geen betere plek om te studeren: geen afleiding in de vorm van andere dingen die ook te doen zijn, geen ander geluid dan het kalmerende gezoem van trein over de rails en niet te vergeten elk half uur een verplichte korte pauze op het volgende station.
Maar dat ging deze keer niet op.
Aan de andere kant van het gangpad zat een gezin met twee jongetjes wiens namen ik niet zal onthullen, ook al werden ze herhaaldelijk door de coupé gekrijst. Als de een niet tegen de ander schopte, dan ging de ander wel op zijn broers hoofd zitten. Als de een wilde zitten, dan ging de ander daar liggen. En als de een zei van niet, dan vond de ander van wel. Met gemiddeld 150 decibel stemgeluid.
De ouders zaten tegenover de kinderen en negeerden het steeds groter wordende slagveld met stoïcijnse kalmte. Zo nu en dan vroeg de moeder therapeutisch “waarom doe je dat nou? Laat hem even met rust”. Af en toe zei de vader “Hè hou op jongens”. Daar bleef het bij.
Ik had mijn opvoedkundige technieken al klaar. Hup, jongetjes allebei op een andere bank, ouders ertussen, probleem opgelost. Of voilá een pen en een stukje papier en nu lekker tekenen. Of desnoods een verkenningsronde maken door de trein. Mogelijkheden te over.
Ik stond op het punt om de oudste van een jaar of negen streng toe te spreken, want het was duidelijk dat hij de grootste etter was en bovendien zijn ouders geraffineerd in zijn voordeel wist te manipuleren. “Luister eens”, zou ik zeggen, “jij komt nu op de lege plek naast mij zitten en houdt verder je mond”.
Terwijl de televisie cursussen opvoeden aanbiedt en ouders volgens de laatste cijfers 25% meer hulp vragen bij het in toom houden van hun kinderen deed ik niks en wilde niemand in het treinstel de stap wagen om in te grijpen. Helaas, zowel voor dit ontwrichte gezin als voor mijn ontwrichte studie.
13-09-2005 om 17:37 uur
Hoi Marina, je moet even lezen ‘Denkend aan Holland’ van Thomas Roosenboom. Vind je vast mooi en gaat ook deels hierover.