Orde
Telkens als er een technische nieuwigheid opduikt stel ik het zo lang mogelijk uit er mee in aanraking te komen. Leuk hoor, navigeren met de GPS, maar wat is er mis met de wegenkaart? Interessant, zo’n digitale camera, maar ik heb pas geleden nog een ouderwets compact model aangeschaft. Wijs me op iets met een geheugenchip en ik ben acuut op mijn hoede. Deze instelling garandeerde dat de computer het meest geavanceerde stuk techniek in mijn buurt was.
Tot het onvermijdelijk scheen de mobiele telefoon, de usb-stick en de mp3-speler nog langer buiten de deur te houden. Met hun kabeltjes verweven ze zich strak in mijn dagelijkse bezigheden. Eerst voelde ik me tevreden met alle tijdbesparende mogelijkheden die tot mijn beschikking stonden. Maar met de moderne infiltranten kwamen ook de problemen in mijn leven. Met name wanneer een ervan weigerde te werken zoals bedoeld.
De wasmachine slokte de telefoon op en retourneerde die trillend, terwijl zijn laatste wanhopige piep door de badkamer echode. De usb-stick werd drie maal vergeten en drie maal vervangen. Het vierde exemplaar brak op eigen kracht in tweeen, juist op tijd om het lot van zijn voorgangers bespaard te blijven. De mp3-machine weigerde hele albums in de juiste volgorde af te spelen en delfde zo het onderspit in de strijd met de platenspeler.
Telkens als een van hen me in de steek laat word ik overmand door wanhoop. Het verontrust me dat ik steeds minder goed in staat ben te functioneren zonder terug te vallen op objecten waarvan ik niet snap hoe ze werken – als ze het al doen. Ik voel me machteloos, ik kan immers niet meer dan op knopjes drukken en hopen dat de techniek waaraan ik vanalles heb uitbesteed gehoorzaamt. En bijna onmerkbaar verlies ik de controle over mijn leven.
Daar komt wel een fantastisch soort schijncontrole voor terug. Digitale dingen slaan alles zo volledig en geordend op, dat het lijkt alsof zonder die accessoires de wereld chaos is. Rijtjes gesorteerd op alfabet of op datum zijn een van de meest geruststellende dingen die ik me kan voorstellen. Maar het zijn in dit geval niet meer dan valse zekerheden.
Gisteren brak tenslotte de vertrouwensband met mijn computer: alles is permanent onvindbaar. En zo lost het probleem van de techniek zichzelf langzaam maar zeker op. De onoverzichtelijkheid van de moderne wereld kan mij niet langer raken. Ik ga mijn adressen, mijn muziek, mijn hele leven vanaf nu netjes alfabetisch organiseren in een ouderwetse kaartenbak.
02-11-2006 om 20:51 uur
En wat vind je van de stemcomputersoap?
03-11-2006 om 15:55 uur
Ik vind stemmen met potlood veel leuker!
Maar eigenlijk ben ik voornamelijk verbaasd dat pas na ruim twintig jaar elektronisch stemmen mensen zich georganiseerd afvragen of dat wel een vooruitgang is.
03-11-2006 om 18:27 uur
Aardige paradox, dat we in een tijdperk waarin zo gehamerd wordt op indivdualiteit en onafhankelijkheid, we ons toch weer afhankelijker dan ooit hebben gemaakt.
Gelukkig maar dat je stukjes in ieder geval nog hier staan. Inmiddels ook geprint, mag ik aannemen?