Op een van de vele rare kruispunten aan de rand van het centrum, waar je zonder grondige bestudering van de voorrangsregels nauwelijks anders kunt dan je in het verkeer werpen en er het beste van hopen (ogen gesloten desnoods, wat doet het ertoe) of anders lang wachten tot men plaatsmaakt voor jouw overtocht – op een van die kunststukjes van planologisch inzicht, daar sta ik. Berustend in nog een auto, en nog een. En in de aanblik van dapperdere fietsers die rakelings langs voorbumpers scheuren, zodat zij al lang thuis zijn terwijl ik nog niet eens de straat ben overgestoken. Het is precies zo’n videoclip waar strepen licht en vegen kleur benadrukken dat alles beweegt, behalve de zanger.

Hoe langer ik hier sta, hoe minder snel ik weg zal gaan. Want elke volgende halve minuut hopen dat de wereld plek wil maken is relatief korter. En ik ben inmiddels al een beetje de omgeving geworden. Stoeptegels mijn voeten, de lucht strak om mijn hoofd en de magische kwaliteit van een lantaarnpaal om gezien te worden en ontweken, maar toch ruis te blijven tussen meer ter zake doende waarnemingen.

Hoe ik ineens hoor dat er jonge eendjes zijn. En dat het geluid van het verkeer harmonisch is als je op de juiste manier luistert. De illusie dat de tijd stil staat en licht is komt vermoedelijk slechts voor in dynamische omgevingen. Ongevulde tijd stapelt zich torenhoog op in onverplaatsbare bergen.

Dan: “Hé!”

Ik word opgemerkt.

“Je bent een fietser! Je bent een fietser, toch?”

Ja, ik geloof het wel. Tot voor kort in ieder geval. Ik ben herkend als wat ik behoor te zijn, gezien het frame onder mij, dat overigens inmiddels bij mij hoort als mijn armen en mijn knieën.

“Je hebt voorrang, joh, je bent een fietser!”

Zou het? Er staan anders wel een boel haaientanden om mij heen die anders suggereren.

“Nee, je was er veel eerder dan die auto! Je moet gewoon doorfietsen hoor!”

Maar ach, ik durf niet!

Dat gelooft natuurlijk niemand. Hij lacht vol ongeloof over zoveel risicomijdend gedrag. Dus ik ga, de betovering is verbroken. Planeet aarde zet zich weer in beweging volgens de normale natuurwetten als ik mijn schoenen van de straat losmaak en vertrek. De orde der dingen kan niet eeuwig filmisch tegengewerkt worden. Fietsers vergroeien niet met het asfalt, die werpen zich voor auto’s.