De eerste keer dat ik ze zag was in tram 12. Ik stapte in op het Museumplein en de hele weg tot vlak voor het eindpunt kon ik mijn ogen niet afhouden van het bizarre koppel dat zich twee rijen verderop had geïnstalleerd.

Hij droeg een openhangend jasje met een subtiele ruit. Daaronder een lange, gebreide trui met V-hals –model breipatroon uit een damestijdschrift, jaargang 1987- in een soort magentatint. En onder zijn grijze broek staken felroze sportgympen die je zou verwachten bij twaalfjarige meisjes. In ieder geval stonden ze verrassend onconventioneel bij een man met grijs haar en een wat ingevallen gezicht.

Naast hem vermoedelijk zijn vrouw, vriendin of maîtresse. Haar varkenspootjes in vleeskleurige klompen met vijf centimeter hak. En haar vervreemdende uiterlijk kwam niet alleen door de minirok, maar ook door de felgekleurde oogschaduw die ze op, rond en in de huidplooien van haar ogen had gesmeerd. Zij naderde misschien wel de zeventig.

De rollen waren duidelijk. Hij keek wat gelaten voor zich uit terwijl zij de omgeving in de gaten hield, hoofd geheven en kordate blik.

Bij mijn halte stapten zij uit. Achter hem rolde een boodschappentas op wieltjes. Al voordat ze de straat overstaken had zij twee meter tussen hen laten vallen en beende driftig voort. De roze gympen wandelden gelaten verder, tot ze een hoek eerder dan ik afsloegen en ik ze uit het zicht verloor.

Een dag of wat later zag ik ze opnieuw, ditmaal op station Sloterdijk. Hij wederom gestoken in het carnavalspak van eerder die week, zij evengoed een opvallende verschijning met haar opgestoken haar en vreemd jonge loopje.

Het leek me wel een geval van echte liefde. Dat hij zich iedere ochtend in door haar samengestelde combinaties laat hijsen en zij ondanks haar ongeduld niet te beroerd is om hem de tas te laten dragen en van eten te voorzien. Zoiets.