Mijn postbode weet de spanning op te voeren met berichten dat er iets leuks op mij wacht. In een – na een week niet gekeken te hebben – nog lege, grote brievenbus genereert zo’n ‘wij troffen u niet thuis’-bericht in een hoekje bijna de sensatie van het uitpakken van je favoriete verjaardagscadeau toen je negen werd. …

Nog nooit had ik zozeer het gevoel in een totalitair regime te zijn beland. Het land van vrijheid en democratie doet er alles aan je de hele dag de stuipen op het lijf te jagen met waarschuwingen voor potentiele gevaren en met schreeuwerige wettelijke verordeningen die je alles waar je nog nooit aan had gedacht alvast verbieden. …

Voor- en achterop mijn fiets voer ik de juiste kleur licht. Dat komt doordat ik diep doordrongen ben van mijn eigen verantwoordelijkheid voor de consequenties van potentieel gevaarlijk gedrag. Vandaar ook dat ik mijzelf nooit straaldronken krijg, geen wilde flirtages met oudere mannen aanknoop, niet scheld op overstekende toeristen en een Metro onder mijn voeten schuif als ik die op de bank in de trein leg. Echt.

Dit alles maakt het leven er uiteraard niet altijd aangenamer op. …

Ik zit al lang bij de gate. Je kunt maar beter vlug je paspoort laten stempelen en de pijlen volgen richting vertrek. Beter dan aan plakkerige formica tafels ergens in het midden tussen zijn en wegzijn te blijven hangen met een exorbitant dure koffie, want daar bestaat geen toekomst. En het er over gisteren of een ander verleden hebben maakt dat des te pijnlijker duidelijk. …

Als de AIVD niet beter weet sta ik op een zwarte lijst. In mijn gootsteenkastje verschuilt zich namelijk een potentiële bermbom, die zelfs zonder ontstekingsmechanisme gevaar voor ernstig oogletsel oplevert en waarover je bij aanschaf al bijna direct een arts moet raadplegen. …