Zelf zou ik nooit ook maar overwegen naar iemand op straat te snauwen dat hij door moet lopen, zijn veters moet strikken, niet zo ostentatief kauwgum moet kauwen. Niettemin nemen anderen regelmatig de vrijheid om mijn gezichtsuitdrukking luid schreeuwend te becommentariëren. Meestal zijn dat geen mensen die ik ken of überhaupt aankijk. Desondanks beschouwen ze zichzelf als de geëigende persoon om commando’s te roepen naar aanleiding van hoe ik me door de publieke ruimte beweeg.

Wie zijn deze sujetten? Dat weet ik eerlijk gezegd niet precies, want ik vertik het er op te reageren. Maar waarschijnlijk zit ik er niet ver naast als ik zeg dat het altijd minimaal twee mannen zijn, in witte t-shirts met reclameopdrukken. Mogelijk zijn het altijd dezelfde twee mannen, want ze roepen telkens:

“Niet zo chagrijnig kijken! Hallo! Niet zo boos kijken!”

Blijkbaar is mijn leven voor de buitenstaander niet van het slag dat een serieuze blik zou kunnen rechtvaardigen. En omdat de betrokkenen menen recht te hebben op een directe zelfcorrectie, vriendelijk dank voor de tip en hun aandeel in gulle glimlachen van onbekende vrouwen (hoe zou ik zo’n vriendelijke en ontstellend aantrekkelijke jongeman ooit zonder met mijn wimpers te wapperen kunnen laten passeren), volgt bij gebrek aan dat alles over het algemeen een variant op prototypische dj-humor, bijvoorbeeld: “Hé, doe dan een vuilniszak over je kop!”

Of staar gewoon eens even de andere kant op, naar iemand die wel 24/7 de gewenste frisse uitstraling van een belspelpresentatrice heeft, en laat mij vrij om ook buiten te denken aan mijn overleden oma, de wereldpolitiek of gewoon een beetje voor me uit te staren. Dat zou me alvast een stuk blijmoediger stemmen.