Servië III: on the road

Als mijn geheugen me niet voor de gek houdt was er vroeger voor de flat van mijn oma een uitgestrekt stuk asfalt dat zeer geschikt was om op rond te rennen of te basketballen. Inmiddels is dat nergens meer te bekennen en ik heb sterke vermoedens dat het is omgevormd tot parkeerplaats. Eigenlijk is alles hier namelijk parkeerplaats en het is nog niet genoeg. ‘s Avonds is iedere officiële plek bezet en wordt er in dubbele rijen op de stoep en op de doorgaande weg geparkeerd. Vooral de plaatsen onder straatlantaarns zijn populair. Hoe iemand de volgende ochtend weer weg kan is een raadsel. Ik neem aan dat er consensus is dat diegenen die zich in de buitenste rij hebben gemanoevreerd zich de volgende ochtend zeer vroeg uit de voeten maken.

Gedurende de dag zet deze massa auto’s zich in beweging en vormt een eindeloze stroom door de stad. Het verkeer is vanuit de auto een zenuwslopende attractie (ook het openbaar vervoer kent trouwens zijn spannende momenten, de meeste trams en bussen dateren nog van decennia terug, schudden harder dan kamelen en willen regelmatig niet meer verder). Stoplichten hanteren een driedubbele waarschuwing om aandacht te vestigen op het rode licht: de rode lamp is groter, er is een oranje licht, maar daarvoor knippert het groene licht nog een seconde of vijf. Niettemin is het niet altijd duidelijk of er door mag worden gereden of niet, want niet alle verkeerslichten zijn zichtbaar en er wordt veel gewerkt met extra lampjes die uitzonderingen aangeven voor andere richtingen.

En er is meer sensatie. Hoewel iedereen continu om raadselachtige redenen van baan wisselt is het nut van richting aangeven bij niemand doorgedrongen. Rotondes die in andere landen worden gebouwd ter bevordering van de verkeersveiligheid bereiken hier het tegendeel van totale chaotische anarchie. En bij terugkomst bij de geparkeerde auto lijkt het net alsof de wagen ervoor er tegenaan is gereden, maar het blijkt een tot op de millimeter nauwkeurig uitgevoerde efficiënte benutting van de beschikbare ruimte te zijn.

Sinds ik me kan herinneren rijden in Belgrado dezelfde auto’s rond. Natuurlijk de Zastava’s en Yugo’s, maar ook Renaults, Peugeots en andere merken met een meer kosmopolitische uitstraling. En hoewel het er steeds meer zijn geworden lijken er weinig nieuwe bij te zijn gekomen. Modellen die niet misstaan in het museum blijken het hier nog gewoon te doen.

Wij zijn vanzelfsprekend uitermate geroutineerd met de handrem en de juiste versnellingen. Maar menigeen hier vindt een handrem een nutteloos accesoire. Dat maakt filerijden of wachten voor stoplichten op bergen reuzespannend. Veel regels en wetten mogen hier in de praktijk dan simpelweg niet gelden, ik vermoed dat dat voor de zwaartekracht niet opgaat.


3 reacties op “Servië III: on the road”

  1. Anonymous zegt:
    17-07-2006 om 14:46 uur

    Ha Marientje,

    Daar filerijden en wachten bij stoplichten hoogtepunten van de/het vakantie/familiebezoek blijken te zijn, kan het vast geen kwaad je blog te vervuilen met een reactie. Is dit blog een ordinair staaltje van Calvinistische zelfkastijding of mogelijk het aansterken van je arsenaal (tegen)argumenten/volzinnen voor elke situatie, te gebruiken op het moment suprème van een verhit debat? Training voor het hemelse of het aardse?
    Is dat het allemaal niet, snap ik het gewoon niet. Je leek me nooit zo’n hobbyist. L’art pour l’art? ….Nee toch?
    Ach, eigenlijk snap ik zoveel niet.

    ex-icq’er

  2. Anonymous zegt:
    17-07-2006 om 22:04 uur

    Als Marina een verhaal open en bloot scrhijft lijkt me ideaal als diegenen die reageren ook hun naam zetten. Gewoon voor het idee…
    Ja, er zijn veel slechte wegen en oude auto’s in Belgrado maar ook heel veel gezellige straatjes en leuke mensen. Iedereen loopt weg met jou…. Van een Deense ambtenaar in Belgrado begreep ik dat in Belgrado veel te doen is: er is een cafe waar je steeds naar een opera kan luisteren (bij een glas wijn), er zijn concerten (in de laatste maanden: Paco de Lucia, Nigel Kennedy, Diana Reeves, Roxy music) en vooral veel blues. Hij woonde er 2 jaar. Hij had veel lof voor de locale eettenten. Lekker, goedkoop en een goed bediening.
    Groetjes van Lidija

  3. Anonymous zegt:
    18-07-2006 om 10:15 uur

    Geachte moeder (?) van Marina,

    Ik heb uw reactie niet lang genoeg kunnen lezen om er inhoudelijk op te kunnen reageren. Toch wil ik dan nog toevoegen dat ik het jammer vind dat u er zo een aanstoot aan heeft genomen. Voor de duidelijkheid, het was geenszins mijn bedoeling Marina te brutaliseren.
    Wellicht was de stijlfiguur wat ongenuanceerd. Vergeef mij, ik weet gewoon niet beter.

    Wel kunt u het mij werkelijk niet kwalijk nemen een pseudoniem te hanteren. Dit is met gegronde reden de standaard op het internet.
    Natuurlijk wil ik u niet het recht ontnemen hartige woorden op mijn hart te drukken, dus u kunt mij bereiken op: happy_campert at hotmeel punt com.
    Hoogachtend,

    ex-icq’er

Reageer