“Het maakt mij niks uit, maar ik zit echt op 16D.”

Het was niet eenvoudig aan een ticket te komen. Doorverbonden met een medewerker van de vliegtuigmaatschappij wekt de bestemming de nodige verwarring. “Waar gaat u naartoe” “Belgrado” “Ik bedoel welke plaats gaat u naartoe?” “Belgrado” “België?” “Belgrado, de hoofdstad van Servië” “… Waar ligt dat?”

Het maakt mij ook niet uit, maar kijk, ook op mijn vliegticket staat 16D als stoelnummer.

Desondanks gaan een paar honderd emigranten meerdere malen per week met deze maatschappij – en nog een paar honderd andere met andere maatschappijen – terug naar hun thuisland, waar ze landen op Nikola Tesla Airport, Belgrado dus.

Daar is het een onduidelijke drukte, met mensen die door dezelfde deuren van en naar hun vluchten lijken te gaan. Geen €3,30 voor een kopje koffie, maar eenvoudige ‘Turska’ die wordt geserveerd in cafeetjes die gebouwd zijn op kleine podia tegenover de douane. Een tafeltje of zes per podium. Een roodbont kleedje op ieder tafeltje. En rook. Veel rook. Een van de dingen waarin men hier nog lekker de eigen slechte gang gaat. Zie ook de autogordels, die hoogstens bij het passeren van een politiewagen voor de schijn in de juiste positie worden gehouden.

Er is veel bagage en we wachten lang. Het departement ‘lost and found’ onderhoudt een uitgebreide collectie volgepakte koffers. De bezitters ongeduldig naar huis gegaan.

Alles hier is grijs. De lucht grijs van rook, de bagageband van stof. De vrouwen ogen grijs, vooral als ze geblondeerd zijn hebben ze asgrauwe gezichten. En de kleren van de reizigers komen in grijstinten, of beige, of iets anders onbestemds.

Daartussen een nieuwe, kleurrijke balie: ‘Welcome in Serbia’, naast een levensgrote afbeelding van een beroemd Servisch icoon. De twee Belgen die me nog even in verwarring wisten te brengen (automatisch identificeerde ik hun dialect als een Belgisch klinkende variant van Servisch) zijn toch toeristen. Hun t-shirts rood. Maar het enthousiasme ten spijt is de balie onbemand.