Spanning en geduld

Mijn postbode weet de spanning op te voeren met berichten dat er iets leuks op mij wacht. In een – na een week niet gekeken te hebben – nog lege, grote brievenbus genereert zo’n ‘wij troffen u niet thuis’-bericht in een hoekje bijna de sensatie van het uitpakken van je favoriete verjaardagscadeau toen je negen werd. Zeker na een zomer met als post slechts huis-aan-huis folders en speciale aanbiedingen van professor Ahamed voor al uw twijfels, zorgen en kwalen (gegarandeerd succes, mobiel bereikbaar). Niemand stuurt tegenwoordig nog een ansichtkaart van de vakantiebestemming.

Goedgeluimd race ik naar het dichtstbijzijnde postkantoor, waarbij ik al slalommend ternauwernood het spitsverkeer overleef.

De baliemedewerker groet mij met een brede glimlach en een aai over mijn bol en grijpt mijn gekoesterde briefje.

“1 september!”

Een tamelijk cryptische kreet in een sigarenwinkel. Ik kijk om mij heen, maar zie niets.

“1 september!”

“Ja?”

“Dat is vandaag!”

Ach natuurlijk. La rentrée, samen naar school, de 244e dag van het jaar, de nationale feestdag van Libië. Mijn mond is al open om felicitaties uit te spreken, maar met het gezicht alsof ik daar tussen de markeerstiften en staatsloten hoogstpersoonlijk mijn eigen allereerste schooldag aan het herbeleven ben schudt baliemedewerker een ándere aap uit zijn mouw:

“Dus je kunt het morgen pas ophalen, hè. Morgen, zie je?”, hij wijst ergens op het briefje dat hij te dicht bij mijn neus houdt om het te kunnen lezen, “1 september en dan één dag. Is? 2 september! Moet je even lé-zen hè.”

Ik val aanstonds op mijn knieën en kus de ongepoetste schoenen van de man, die een gebaar maakt alsof dat nu ook weer niet hoeft, terwijl ik mijn handen ten hemel hef in een reflex van opperste verlichting en uit dank voor zoveel klantvriendelijke leerzaamheid. Hoe had ik anders kunnen weten wat voor dag het was? En hoe dat ik pas morgen aan de beurt ben?

Maar dan is mijn geduld met de wereld wel weer op. Ik heb een baan, een huis en een lange afstandsrelatie. Mag ik dan nu eindelijk als zodanig bejegend worden? (Misschien toch eens professor Ahamed bellen.)


2 reacties op “Spanning en geduld”

  1. zo is het maar, er zijn regels en die zijn heilig. lekker dromen dat het een kado is, een prijs in de lotterij of een uitnodiging voor een wereld feest!!

  2. Het waren kaartjes voor Walibi Flevo, ook leuk.

Reageer