Stout is fataal – nog een reden

Hoe fataal is ‘stout’ vraagt Dylan van Rijsbergen zich af op dit weblog. En hij concludeert dat de reeds door Klimt vereeuwigde feeks, die de man het hoofd op hol brengt en hem vervolgens een verschrikkelijke syfilis-dood doet sterven, nog altijd bestaat. Sterker nog, dat zij een opmars doormaakt. Want vrouwen willen macht, succes en marktwaarde en de snelle weg daarheen is seks.

Een slechte zaak, dat allicht. Maar het door Dylan aangedragen argument tegen de stoute vrouw (mogelijk psychisch gestoorde dames die mannen uitbuiten om zich machtig te voelen zijn slecht, want daar is seks niet voor) is niet het juiste. Hoewel het manipuleren en gebruiken van mensen voor seks of andere zaken in mijn persoonlijke ethiek geen bonuspunten verdient, staat het idee dat seks een doel op zich is ver af van de werkelijkheid. Seks is hoogstens in verheven idealen de plaats waar ‘innerlijke waarden als authenticiteit en persoonlijkheid’ tot uiting komen. Vaker is seks tijdverdrijf, slaapmiddel, compromis, goedmaking, bevestiging, voortplanting en dus instrument. En waarom ook niet?

Dylans psycho-filosofische analyse leidt af van het werkelijke argument tegen de stoutheidscultus die Heleen van Royen opvoert. Haar tijdschrift herbevestigt het idee dat vrouwen ófwel maagd zijn en onschuldig, ófwel hoer en stout. Ze neemt dat uitgangspunt zelfs behoorlijk letterlijk, getuige haar fotoserie van jonge maagden en haar reportages die erotiek tegen betaling als grote gemene deler hebben (naast een bezoek aan het hoofdkantoor van Playboy ook gesprekjes met strippers in Las Vegas en een experiment met een gigolo). Meisje, moeder of minnares. Een traditioneler idee van wat een vrouw kan zijn in dit leven komt zo gauw niet in mij op.

Laat de aloude strijd tussen vrouwen onderling maar losbarsten: feminisme verdient een ander gezicht (of moet ik zeggen: verdient een gezicht, niet alleen een lijf?). Dat Heleen fantasieloze erotische verhalen afwisselt met een lijst met topvrouwen maakt het geheel hoogstens zorgwekkender. Hebben deze dames hun positie te danken aan hun minnaars? De suggestie wordt gewekt, maar ik vermoed en hoop van niet. Hoe ze het wél deden, daar rept Van Royen niet over. Mijn eigen idee? Ze trainden hard in hun sport, ze studeerden, ze solliciteerden naar goede banen en lieten zich niet dwarszitten door stereotypen als die waarin Heleen grossiert.

Vrouwen die meer willen zijn dan zelfverkozen lustobject, die daadwerkelijk machtig willen zijn (om misverstanden te voorkomen – ik zie ‘maatschappelijk succes’ niet als absolute vereiste voor waardering, maar waardeer het evengoed wel) beslissen niet alleen over hun eigen affaires, zij verdienen ook zelf hun geld en zorgen voor aantrekkelijke keuzemogelijkheden in hun leven. Dat kan alleen als ze behalve seksueel, ook financieel en mentaal zelfstandig zijn. En stoutheid zal daar niet aan bijdragen.

Seksuele macht – hoewel reëel – is niet de juiste weg om zeker twee redenen. Ten eerste dienen vrouwen die succes nastreven dezelfde normen te respecteren die we Ruud Lubbers en Harry van Bommel opleggen. Deze heren konden rekenen op publieke verontwaardiging toen ze seksuele toespelingen maakten op de werkvloer. De reden? Seks is legitiem als middel, maar niet als middel tot alles. Een eerlijk machtsinstrument in zakelijke situaties is het niet. Alleen al omdat op het werk vaak strikte, hiërarchische relaties gelden.

De tweede reden dat seksuele macht zich niet snel zal vertalen in macht op andere gebieden, is dat talent voor promiscuïteit geenszins talent voor iets anders impliceert. Wie op zoek is naar versterking van het management heeft liever iemand die goed kan leidinggeven dan iemand die goed sms’jes van buitenechtelijke uitspattingen kan verduisteren. Een werknemer die seks in de strijd gooit wekt de schijn niets beters te bieden te hebben.

De negentiende-eeuwse schilder in de eerste alinea figureerde daar niet voor niets: dit type feminisme is zo ouderwets als maar kan en herbevestigt traditionele opvattingen over seks en over de plaats van vrouwen in de maatschappij. Een pseudo-bevrijding, zoals Dylan al schrijft. Niet omdat seks geen middel mag zijn, maar omdat de door de stoute vrouw verkregen macht niet meer is dan een schaamlap. Zij is niet langer maagd, maar behalve moeder of minnares zal ze nooit meer worden dan part-time secretaresse.

Ook gepubliceerd op het Waterlog.


Reageer