De manier waarop de Arabieren het Perzische Rijk wisten te veroveren schijnt voor militair strategen fascinerend te zijn. Nadat het Rijk honderden jaren standhield terwijl de Ottomanen vanuit het westen probeerden binnen te dringen, wisten de Arabieren het in een mum van tijd op de knieen te krijgen.

Ik heb zo mijn eigen manieren om de huidige strategische zwaktes van dit land te onderzoeken: op het slagveld. Daar speelden wij een levensecht schietspelletje tegen Iraniers, waaronder paintballers uit het nationale team, net terug van het WK paintballen. Ter geruststelling: het Iraanse nationale leger kan van het nationale paintballelftal niet winnen. En wij schoten toch zeker twee keer een sterspeler van het nationale elftal uit het veld.

Dat neemt niet weg dat we ons geen illusies meer maken over de mate waarin hier serieus geschoten kan worden. Tussen Kashan en Esfahan bevindt zich de basis van Natanz die aanhoudend in het nieuws is vanwege de vermeende productie van kernwapens. De Iraanse regering houdt vol dat hier alleen uranium verrijkt wordt om kernenergie op te wekken, maar het kost ons moeite te geloven dat daarvoor zoveel luchtafweergeschut, militaire uitkijkposten en afschermende verhogingen naast de weg voor nodig zijn.

Bordjes ‘niet parkeren’ en ‘niet fotograferen’ moeten ons verder de lust tot nader onderzoek ontnemen, ook al is er bedroevend weinig te zien. Zand, grijze pollen gras en rotsblokken, precies zoals de kilometers ervoor en erna. Onder de woestijn, dat is waar zich dingen voltrekken waar niemand te veel vanaf mag weten. Het verhaal gaat dat werknemers er voor niet meer dan een of twee weken in dienst. Ze schijnen in een geblindeerde bus met tachtig kilometer per uur onder de grond te verdwijnen, waar ze een uurtje rijden later worden uitgeladen.

Wij horen van een jongen die per ongeluk zijn modelvliegtuigje te dicht tot in de buurt van de basis heeft laten afdwalen, waarop het ding de lucht uit werd geschoten. We vermoeden dat andere overtreders van het geldende vliegverbod iets dergelijks staat te wachten.

Wie dit land wil verslaan zal dus wat anders moeten verzinnen. Zoals de Arabieren in de zevende eeuw. Het Perzische Rijk strekte zich toen uit langs de volledige oostkust van het Arabische schiereiland. Maar veel zin om de woestijn in te trekken hadden de Perzen niet. Hun toenmalige hoofdstad bevond zich veilig gewaand en onverdedigd midden in het land. En dat bleek de grote fout. Toen er plotseling Arabische stammen de woestijn uit kwamen gestormd, namen zij de hoofdstad met weinig moeite in (ik begrijp dat het afhakken van olifantenslurven de genadeslag was) en vanuit daar de rest van het Rijk.