Op een van de vele rare kruispunten aan de rand van het centrum, waar je zonder grondige bestudering van de voorrangsregels nauwelijks anders kunt dan je in het verkeer werpen en er het beste van hopen (ogen gesloten desnoods, wat doet het ertoe) of anders lang wachten tot men plaatsmaakt voor jouw overtocht – op een van die kunststukjes van planologisch inzicht, daar sta ik. Berustend in nog een auto, en nog een. En in de aanblik van dapperdere fietsers die rakelings langs voorbumpers scheuren, zodat zij al lang thuis zijn terwijl ik nog niet eens de straat ben overgestoken. Het is precies zo’n videoclip waar strepen licht en vegen kleur benadrukken dat alles beweegt, behalve de zanger. …

Er hing in de stad een opgewonden sfeertje van dingen die staan te gebeuren. Men was en masse op weg naar ergens anders, waar koninginnenacht bijna bezig was los te barsten. In ergens anders dronk men waarschijnlijk liters bier, vergezeld van kilo’s chips. De betreffende rekken in de supermarkt waren althans akelig leeg. …

Lêche-vitrine zeggen de Fransen. Geen term dekt beter het staan met de neus gedrukt tegen het raam van de etalage. Zolang ik de uitnodigend geopende winkeldeur niet door hoef, verwonder ik me graag over wat de middenstand allemaal uitstalt. Als de etaleur minstens drie contrasterende kleuren heeft gecombineerd is mijn aandacht gegarandeerd getrokken. Dat weet meestal ook degene die aan mijn hand straten doorkruist om ergens te komen. Dus zodra een dergelijke vitrine zich aandient voel ik de greep om mijn pols verstrakken en gaat de pas er in. Het moet een wonderbaarlijk gezicht zijn. Hardnekkig gearmd, maar de een met de ogen gefixeerd op een pand dat inmiddels twintig meter achter haar ligt, min of meer meegesleurd door de ander die doelgericht op weg is, en wel vooruit. …

Heel column-schrijvend Nederland zal zo onderhand wel in afwachting zijn van rokjesdag. De dag waarop de winter definitief plaats heeft gemaakt voor een zonniger seizoen. Ze zijn niet de enigen voor wie het niet snel genoeg zo ver kan zijn. Al een paar keer zag ik een meisje dat zich kennelijk in de datum vergist had al blauwbenend voorbij lopen.

Het genot van het rokjes kijken is mij even vreemd als dat van het rokjes dragen. Zonder jas naar buiten vind ik nog wel leuk, zonder broek wordt me te gortig. …

De kassajuffrouw kan na een lange blik op mijn aankopen weinig anders tegen de klant voor mij gezegd hebben dan ‘wat een freak, wie koopt er nou één banaan?!’, waarna de ander mij ook eens bekeek en veelbetekenend met haar ogen rolde, alvorens ze de band vrijmaakte voor mijn minimalistische boodschappen. …