Deze stad kookt. Zomers van gemiddeld dertig graden en straten geplaveid met asfalt laten de lucht trillen. Heel langzaam, want de lucht is zwaar van uitlaatgassen. Er rijden hier zoveel auto’s dat het voor voetgangers op plaatsen waar stoplichten ontbreken nauwelijks mogelijk is een zebrapad over te steken. Tot halverwege gaat nog, maar weinig dapper worden we vanaf daar weer naar de stoep gedreven waar we vandaan kwamen.

Wie gewend is geraakt aan het buitenland en terugkeert klaagt: het stinkt hier! Lopend over straat word je soms overvallen door de lucht van gistend vuilnis, nergens te zien, maar duidelijk in de buurt. Oksels van obers die al uren kopjes op tafel zetten zijn bedwelmend. …

De regen wist zich al uren met een donderend geraas tegen mijn raam te pletter te gooien. Mijn uitzicht werd vertroebeld. Niet alleen vanwege het natte glas, maar ook omdat niemand zich meer buiten begaf zonder de camouflage van een grote, zwarte paraplu. En hoewel de drang om mensen te zien daardoor snel groeide stokte elk van mijn pogingen de wijde wereld te betreden onder het afdakje. Zodra ik daar een arm onder uitstak vergat ik acuut iedere mogelijke reden om buiten te komen. …

Lang geleden ging ik wel eens mee vissen en haalde dan het ene na het andere baarsje boven water. Dat was niet zomaar water. Het betrof het stroomgebied van de Donau, daar waar het aantal kwikmoleculen het aantal H2O-moleculen ruimschoots overtreft. Bij mij ontstond zo de indruk dat er in iedere watermassa wel scholen surimi en kuddes kibbeling moesten rondtrekken. Maar de laatste tijd hoor je steeds vaker alarmerende geluiden over de visstand. Terwijl ik niet al te lang geleden met een hengel gemaakt van een boomtak een volledige avondmaaltijd wist op te diepen, kunnen nu gigantische netten nauwelijks voorzien in de inhoud van een paar bescheiden blikjes. …

Elke week loop ik op één avond een vaste route naar een vaste afspraak. Dat is interessant, want op die route kom ik onder andere door een straat waar de keukens zich op kelderniveau bevinden en waar je daardoor bij sommige huizen ongemerkt naar binnen kunt gluren. Terwijl de bewoners in het ergste geval net mijn benen kunnen zien heb ik zelf vanuit vogelperspectief een onbelemmerd uitzicht op hen en hun diner.

Het geval wil namelijk dat het meestal etenstijd is als ik daar langs loop. En met name in één huis is men zeer stipt met het eten. Kom ik tien minuten eerder, dan wordt er nog gekookt. Ben ik eens aan de late kant, dan leest het echtpaar aan tafel de krant. Ik ken deze mensen verder niet, maar ze lijken mij heerlijk stabiel in roerige tijden. …