Nummer A353 was al zeker een uur aan het rondhangen in de wachtkamer, slechts onderboken door een kort uitstapje naar balie 1, waar ze haar naam en de geboorteplaatsen van beide ouders in een computer had laten registreren, samen met het land van bestemming. Was zij vijftien jaar jonger, zij had zich uit kunnen leven door heel hard “waaaaaaaah!” te roepen en tikkertje te spelen tussen de benen van de wachtenden. Nu zij ruimschoots de leeftijd was gepasseerd om nog eerlijk te kunnen winnen, restte weinig anders dan passief wachten.

Elke twee minuten schoof het gezelschap een stoeltje door. A341 begaf zich naar de kassa om af te rekenen. A340 kwam al uit kamer 10 naar buiten en verliet het gebouw, geen centje pijn zo te zien, niet de minste wankeling. A345 was balie 1 al lang en breed gepasseerd en zat nu in kamer 3 geadviseerd te worden over de noodzaak malariatabletten te slikken. …