Eigen daklozen eerst?

30-12-2011

‘Wat is Nederland een koud land!’, riep een niet-Nederlandse dakloze mij laatst wanhopig na. En hoewel het buiten bijna vroor, was dat niet zijn voornaamste klacht. Nog niet, tenminste. Daklozen die korter dan drie maanden in Nederland zijn, worden in de hoofdstad straks wellicht geacht ‘s nachts zelf een dak boven hun hoofd te regelen. In 2010 had slechts een kwart van de gebruikers van de winterkoudeopvang binding met Amsterdam, problematiseerde de GGD. Hoewel het totale aantal bedden in Amsterdam dat jaar niet meer dan 340 bedroeg – nog geen half procent op de totale Amsterdamse bevolking – moeten er maatregelen getroffen worden. In januari buigt de Amsterdamse gemeenteraad zich opnieuw over die strengere criteria voor winteropvang.

We vergeten voor het gemak dat juist van daklozen  te verwachten valt dat ze weinig binding met de stad of het land hebben en dat de kern van hun probleem er juist in ligt dat ze geen dak boven het hoofd kunnen regelen. Opvang is, paradoxaal genoeg, allen voor ónze dak- en thuislozen!

Kassa-ambtenaar

03-11-2009

Vermoedelijk heeft nieuwste productie van de Disney-studio’s ruim voldoende vertederende karakters om zes weken driftig te sparen en daarna de hele winter plat op je buik half onder de verwarming te liggen, om daar met gekke stemmetjes spannende avonturen na te spelen. De supermarkt deelt de daarvoor bedoelde figuurtjes in ieder geval fanatiek uit bij de boodschappen van schijnbare oppasmoeders, oma’s en vaders die luierbroekjes kopen.

In de rij hongerige mensen die hun avondmaaltijd net bij elkaar hebben gesprokkeld, sta ik achter een heer met een kaal hoofd.

Nee, dank u

22-08-2008

Velen die terugkomen uit het buitenland vertellen opgetogen over zon en zee en ‘de mensen waren zo vriendelijk’. Geen wonder, zo zijn mensen nu eenmaal. Maar in Iran neemt vriendelijkheid nieuwe dimensies aan. Als ik zeg dat Iraniers erg vriendelijk en behulpzaam zijn, dan is dat bedoeld als een overtreffende trap.

Er bestaat hier een ingewikkeld stelsel van onvertaalbare ‘ta’arof’. Zelfs geboren Iraniers kunnen danig in de war raken van het gedrag van hun landgenoten, die hun best doen dingen aan te bieden, te vleien of te complimenteren. Dat gebeurt met een grote dosis volharding, zodat iemands ware gevoelens en bedoelingen niet altijd kenbaar zijn.

Voor de duidelijkheid: het gaat hier niet om vrienden die aanbieden je drankjes te betalen, maar om taxichauffeurs, bakkers en eigenaars van internetwinkels die er op staan dat je niet afrekent.

Komt een blondje in Iran…

19-08-2008

Hoezeer ik ook probeer, allesbedekkend wil mijn hoofddoek niet worden. Niet dat ik dat ambieer, want behalve religieuze fanatiekelingen en vrouwen die net van school of hun werk komen, is niemand hier streng in de leer. In Shiraz – waar de controle van de religieuze politie minder streng is dan in Teheran – vallen mijn ogen zelfs bijna uit de kassen als ik de meisjes zie die niet meer dan een band van een centimeter of zeven breed midden over hun hoofd hebben hangen. Niet omdat ik verbaasd ben over zo’n vrijzinnige houding, eerder omdat ik razendsnel ontwend ben zoiets sletterigs te zien. (Zei ik sletterig? Dubbele standaarden zijn zo geboren.)

Oohoowee Iran

17-07-2008

De bagage is gisterenavond laat tussen opklap-stepjes, dozen Pampers en zakken met rijst vandaan van de lopende band geplukt, in een taxi gefrommeld en inmiddels gedeponeerd in een kamertje in een appartementje in een eenvoudige wijk in het noord-westen van Teheran. Van de beruchte Iraanse rijstijl hebben we niet zo veel meegekregen, hoewel opvalt dat er eerder centimeters dan decimeters ruimte tussen de rijbanen wordt gehouden. Ons is verzekerd dat we de ware Iran experience op dit gebied nog zullen meemaken zodra de feestdagen rondom de geboorte van imam Ali voorbij zijn.