Zelf zou ik nooit ook maar overwegen naar iemand op straat te snauwen dat hij door moet lopen, zijn veters moet strikken, niet zo ostentatief kauwgum moet kauwen. Niettemin nemen anderen regelmatig de vrijheid om mijn gezichtsuitdrukking luid schreeuwend te becommentariëren. Meestal zijn dat geen mensen die ik ken of überhaupt aankijk. Desondanks beschouwen ze zichzelf als de geëigende persoon om commando’s te roepen naar aanleiding van hoe ik me door de publieke ruimte beweeg.

Wie zijn deze sujetten? Dat weet ik eerlijk gezegd niet precies, want ik vertik het er op te reageren. Maar waarschijnlijk zit ik er niet ver naast als ik zeg dat het altijd minimaal twee mannen zijn, in witte t-shirts met reclameopdrukken. …

De vreugde van herkenning was dusdanig groot dat ik het niet kon vermijden me om te draaien om te zien wie elkaar zo onverhoeds tegen het lijf aan het lopen waren. Jeugdliefdes waarschijnlijk. Op tragische wijze uiteengedreven, doordat haar ouders het niet konden verkroppen dat zij zich zou introuwen in een familie van agrariërs, katholieken bovendien. Dat ze inmiddels in dezelfde middenklasse-straat woonden deed niets af aan hun belastende familiehistorie. Zij stuurden hun dochter daarom zodra ze haar diploma had behaald als au pair naar een uiteengereten Zuid-Italiaanse familie. Daar was de rechthebbende La Mama al jaren eerder door een ongeneeslijke ziekte verlamd en was een aantal van de meest viriele krachten door de maffia omgelegd, om van het verlies van de knapste dochter in een noodlottig ongeval met een snijmachine in de prosciuttofabriek maar te zwijgen. De familie was nu gedwongen tegen betaling de middag-spaghetti en het Siciliaanse familiegevoel in ere te houden. …

Op een van de vele rare kruispunten aan de rand van het centrum, waar je zonder grondige bestudering van de voorrangsregels nauwelijks anders kunt dan je in het verkeer werpen en er het beste van hopen (ogen gesloten desnoods, wat doet het ertoe) of anders lang wachten tot men plaatsmaakt voor jouw overtocht – op een van die kunststukjes van planologisch inzicht, daar sta ik. Berustend in nog een auto, en nog een. En in de aanblik van dapperdere fietsers die rakelings langs voorbumpers scheuren, zodat zij al lang thuis zijn terwijl ik nog niet eens de straat ben overgestoken. Het is precies zo’n videoclip waar strepen licht en vegen kleur benadrukken dat alles beweegt, behalve de zanger. …

De kassajuffrouw kan na een lange blik op mijn aankopen weinig anders tegen de klant voor mij gezegd hebben dan ‘wat een freak, wie koopt er nou één banaan?!’, waarna de ander mij ook eens bekeek en veelbetekenend met haar ogen rolde, alvorens ze de band vrijmaakte voor mijn minimalistische boodschappen. …

Toen ik vlak voor zijn voeten de bocht nam gaf hij de tekenen van leven van de gemiddelde steen. Zijn blik was met kettingen vastgeklonken aan een onduidelijke verte. Eerst hield ik hem daarom voor een onderdeel van het licht-industriële landschap.

Eenmaal de onnatuurlijkheid daarvan beseft, keerde ik mijn fiets. Het was inderdaad weer zo ver; er zat een verwilderde jongen op de grond, met zijn rug tegen de oudpapier container, wachtend op redding. …