Het journaal bracht laatst belangrijk nieuws. Bezoeksters van de huishoudbeurs werd in een korte reportage gevraagd naar hun financiële geheimen. Uit onderzoek was namelijk gebleken dat vrijwel niemand volledige openheid over zijn financiën geeft. En inderdaad, desgevraagd bekenden de meeste vrouwen dat ze wel eens kassabonnetjes verscheurden of nieuwe kledingstukken een paar weken in de kast lieten hangen om vervolgens te zeggen: “oh, maar dat heb ik echt al heel lang!”

“Waarom dan?”, vroeg de nieuwsgierige reporter. “Omdat”, zo was het antwoord, “mijn man het nieuwgekochte anders vast veel te duur vindt.” …

De nieuwe minister voor Onderwijs spreekt zich nog een paar dagen niet uit over het beleid van zijn voorganger. Ik zou nauwelijks verrast zijn wanneer hij intelligent design vervloekt en zich in de rest van de ideeën van Van der Hoeven al evenmin kan vinden. De komende jaren zal hij waarschijnlijk zijn straks te ontvangen erfenis zo snel mogelijk verkwisten.

De kans bestaat dat een andere nalatenschap op een gelijke manier vernietigd zal worden. Rijkbouwmeester Crouwel heeft gezaghebbende personen verzameld in een helikopter en een nieuw perspectief op Nederland gepresenteerd. Eentje waarbij haarscherp duidelijk wordt hoe landelijke groenstroken veranderen in ordinaire gezinstuinen na de komst van een praktisch Gamma-tuinhuis. Waar industrie de verder onbruikbare snelwegberm verrommelt en waar straten ontsierd worden door jongeren die niet netjes in het gelid staan, maar in ongeordende clusters voor de deur van coffeeshops op de grond spugen. …

Het zijn de Engelsen die bekend staan om hun gewoonte rijen te vormen. Beleefd informeren ze of jij ook in de rij staat en sluiten achteraan. Lange, slierterige colonnes van lijdzaam wachtende mensen voor de kassa en de bus zijn het resultaat.

En nu is het zo ver dat je in de rij moet staan voor je Groot-Brittanië binnen mag. Weinig opwekkend, omdat aan het eind van de rij geen bevredigend resultaat wacht. Vooruit, het eiland aan de overkant. Maar daar kun je dus direct achteraan sluiten. …

Vroeger hoefde je niet zo lang na te denken over op wie je ging stemmen. Bij je geboorte stond al zo goed als vast of je tot de achterban van de liberalen, de sociaal-democraten of de christendemocraten zou gaan behoren. En de school, voetbalclub en radiozender verzekerden dat je niet van de uitgestippelde route afweek. Wat een gemoedsrust moet dat gegeven hebben!

Inmiddels zijn de meeste kiezers veranderd van goed in hun levensbeschouwelijke achtergrond verankerde wezens in zwevende twijfelaars. Vaak klaagt de politiek over de daardoor veroorzaakte onvoorspelbaarheid, maar vergeet het onbehagen van de kiezers niet! Hoewel je zou verwachten dat een vogelperspectief beter overzicht biedt op wat er te kiezen valt dan ooit mogelijk was van half verscholen achter een zuil, wordt het er niet makkelijker op. …

In de Kieswet staat het zwart op wit: kiezers mogen alleen geholpen worden bij het stemmen als er sprake is van een fysieke belemmering. In mijn instructie voor stembureauleden wordt dit toegelicht: mensen die geen armen hebben of mensen die blind zijn komen in aanmerking, maar wie schrift of taal niet machtig is dient aan zijn lot overgelaten te worden.

De laatste verkiezingen leverden meer dan eens taferelen op die wij in het stemlokaal ongemakkelijk gadesloegen. Een jongeman die halverwege het keuzeproces een vriend of zijn moeder opbelt om snel te overleggen. Hele gezinnen die zich rondom de stemcomputer verdringen om elkaar bij te staan. Gesluierde vrouwen die beleefd glimlachen terwijl wij de computer voor de tweede maal vrijgeven aan de echtgenoot. …