Deze stad kookt. Zomers van gemiddeld dertig graden en straten geplaveid met asfalt laten de lucht trillen. Heel langzaam, want de lucht is zwaar van uitlaatgassen. Er rijden hier zoveel auto’s dat het voor voetgangers op plaatsen waar stoplichten ontbreken nauwelijks mogelijk is een zebrapad over te steken. Tot halverwege gaat nog, maar weinig dapper worden we vanaf daar weer naar de stoep gedreven waar we vandaan kwamen.

Wie gewend is geraakt aan het buitenland en terugkeert klaagt: het stinkt hier! Lopend over straat word je soms overvallen door de lucht van gistend vuilnis, nergens te zien, maar duidelijk in de buurt. Oksels van obers die al uren kopjes op tafel zetten zijn bedwelmend. …

Tussen de zich naar de trein spoedende medewerkers van ministeries die naar de achteringang van het station van Den Haag golfden, leek zijn kleding het meest passend bij het weer. Hoewel een tot de knie afgeknipte spijkerbroek natuurlijk na de jaren negentig zelden meer in het openbaar wordt gezien, zeker niet bij mannen met lange, grijze baarden.

Hij schudde met een kartonnen bekertje, precies bij de deur. Zijn gezicht was geplooid in diepe verontwaardiging en zelfs al was ik te ver om zijn woorden te kunnen verstaan, de toon waarop hij een tirade afstak leek met de stand van zijn wenkbrauwen in overeenstemming. …

Wereldburgers als wij zijn schrikt zelfs een plaatje van een gewond konijn dat moet wijzen op de gevaren van instappen bij sluitende deuren ons niet af. De Parijse metro is best interessant daar waar hij zonder bestuurder op topsnelheid de stad doorkruist, maar verder passé. Alles wat onder de grond valt te constateren is al eens gedaan. Het is donker, het is warm en er wordt veel gelezen, maar nooit in tijdschriften.

Een docent literatuur legt uit dat het in Frankrijk inderdaad lijkt alsof men en masse verdiept is in dikke boeken, “maar dat”, zo zegt hij, “is schijn”. De sociale druk om boeken te lezen is hoog. Als iemand zich betrapt weet met zoiets banaals als een tijdschrift kan hij zich, zelfs al glimt de voorkant, verheugen op eeuwige hoon van vrienden en bekenden. …

Op de lange terugweg van de vakantiebestemming naar huis zat ik in een minibus. Het was vroeg, het asfalt was nog koel. Zo nu en dan stopte het busje ergens en stapte een grijze heer in, totdat alle plaatsen bezet waren en ik omringd was door gerimpelde mannen en de gemiddelde leeftijd binnen vierenzeventig bedroeg.

Zij groetten beleefd zodra ze de bus in klommen. En uit hun bagage visten ze de krant. …

Afgelopen week was ik voor het eerst in Barcelona. En daar viel het me voor de zoveelste keer op dat zodra je bekend bent in een stad van een bepaalde minimumomvang vrijwel geen enkele grote stad geheimen meer heeft. Je vertaalt gewoon alles naar een Amsterdams equivalent, dat werkt erg verhelderend.

Loop je bijvoorbeeld over de Dam van Barcelona, dan is het geen verrassing dat je daar veel duiven aantreft die je kunt voeren. Op het Damrak van Barcelona weet je dat je er zo snel mogelijk doorheen moet lopen, omdat de leuke dingen ergens anders zijn. En je weet ook dat je daar of in een zijstraat ervan waarschijnlijk niet wilt eten. In de P.C. Hooftstraat van Barcelona laat je je niet van je stuk brengen: als Versace niet op deze hoek zit dan zeker op de volgende. Kom je in een park, dan is direct duidelijk of je hier met een place to be van doen hebt of met een derderangs grasvlakte. En die hotdog-kraam, daar trap je niet in! …