Waarom hebben de meeste mensen eigenlijk nooit medelijden met gedomesticeerde planten? Altijd hetzelfde uitzicht op een blinde muur, meestal te kleine schoenen. …

De regen wist zich al uren met een donderend geraas tegen mijn raam te pletter te gooien. Mijn uitzicht werd vertroebeld. Niet alleen vanwege het natte glas, maar ook omdat niemand zich meer buiten begaf zonder de camouflage van een grote, zwarte paraplu. En hoewel de drang om mensen te zien daardoor snel groeide stokte elk van mijn pogingen de wijde wereld te betreden onder het afdakje. Zodra ik daar een arm onder uitstak vergat ik acuut iedere mogelijke reden om buiten te komen. …

In geen tijden ben ik zo nat geregend als vorige week. Gelukkig was ik op weg naar huis alwaar ik mijn schoenen kon föhnen en mijn spijkerbroek – natter dan hij ooit uit de wasmachine kwam – in de douche te laten uitdruppelen.

Op straat kwamen veel boze mensen langs. Een mevrouw trapte verbeten door, zo hard als haar hond het kon bijhouden. Iemand zat zo verstopt in regenkleding dat het onduidelijk bleef wat voor en wat achter was. Een oude meneer op roze schoenen verloor het gevecht met zijn paraplu. Ik zag niet eens kinderen in felgekleurde regenlaarzen die nog wat lol aan de plassen konden beleven. …

Het lijkt er op dat de herfst in aantocht is. Een paar weken terug nog was het geen probleem om gewapend met stokbrood en rosé de halve nacht op het balkon door te brengen. Inmiddels zijn niet alleen mijn viooltjes onomkeerbaar overleden door gebrek aan warmte, maar word ik zelf al bij het opkomen van de maan door gure tochtstromen weer het huis in gejaagd.

Dit zijn de laatste middagen in het Vondelpark, de laatste evenementen in de openlucht waar half Amsterdam zich installeert op driehonderd meter Prinsengracht en de bewoners de andere helft van de stad bij hen thuis uitnodigen. …