Servië VIII: Kafka voor beginners

10-11-2009

Het is niet eenvoudig bij het stadsdeelkantoor te komen. Eerst neem je de tram. Dan stap je uit en ga je een trappetje af, waarna je over een smal voetpad onder een stelsel van viaducts door wandelt, terwijl je de uitlaatgassen van voorbijrazende auto’s herkauwt. Vervolgens weer naar het bovengrondse en verder omhoog een grasveld op, via een door herhaalde voetstappen uitgesleten pad. Dan passeer je een verlopen vrouwtje dat je vraagt hoe laat het is om te testen of je haar kunt verstaan. Vijftig meter verderop moet je oversteken op een plek waar zich nog geen stuwmeer van regenwater heeft gevormd en dan via de achtertuin van de politie een smal steegje in, om zo aan de voorkant van het gebouw te belanden.

Je moet het even weten.

Idols en de lokale beschaving

01-12-2008

Het is niet zo’n welbezochte avond in het Filmmuseum van Belgrado. Behalve wij druppelen nog een vrouw met op haar hoofd een tulbandachtige constructie, en een man die naast haar zo onbeduidend is dat ik hem me niet meer voor de geest kan halen, binnen. Precies om acht uur verplaatst de arbeidster bij de kassa zich naar de zaalingang om de deur te openen. En precies om drie minuten over acht vinden we haar weer bij de kassa om ons geld terug te vragen, omdat wat een Engelse film had moeten zijn volledig in het Pools blijkt te zijn nagesynchroniseerd.

Om maar van mondialisering te spreken.

Tragische feiten

19-11-2008

Daar zitten we dan, in het zoveelste zaaltje dat vergane glorie uitademt. Vier man achter de receptie die eensgezind naar je roepen als je binnenkomt. Wat jij hier wel niet denkt te komen doen? Groezelige vloerbedekking. Massief houten tafels met kapotte randjes. Afbladderende stikkers in de lift. En alles in grijstinten. Met donkergroen. Dat iedereen rookt maakt het er niet fleuriger op.

Aan de muur hangt een poster met de foto van dat meisje dat in Nederland altijd ongewenst zwanger zit te zijn. Hier wordt ze onterecht ontslagen wegens privatisering. En ik kom voor de tragische feiten.

Vastgoed II

16-11-2008

“Wie heeft daar nu een muur gebouwd?”

“De nieuwe bewoners.”

“Hoe konden ze daar nu een muur bouwen?”

“Het is ze anders goed gelukt. En kijk, alle ramen op de eerste verdieping zijn kapot.”

Dan de foto’s van binnen. Dezelfde keukenkastjes. Dezelfde tafel. Dezelfde borduurwerkjes aan de muur. Wat er met de inhoud van de garage is gebeurd is onbekend. Daar stond ooit de wasmachine. Maar de bewoners kwamen en gingen de afgelopen jaren en namen wat ze konden.

Vastgoed

16-11-2008

Het centrum van Belgrado is bij vlagen een gebit waar rotte tanden uit zijn getrokken. Een indrukwekkend cv voor de technologie van de precisiebombardementen, die feilloos legerkwartieren en regeringsgebouwen weg weet te vagen, terwijl het omliggende terrein goeddeels ongeschonden blijft. Hoewel, een aanval op de nationale radio en televisie leverde betwistbaar militair voordeel, maar kostte niettemin burgerslachtoffers. En in een park herdenkt een grote steen de gevallen kinderen.