“Morgen eten we dus weer broccoli?”

Mijn oma wijst naar de spruitjes en kijkt mij vragend aan.

Nee, morgen eten we geen broccoli en wat mij betreft liever ook geen spruitjes, maar nu ze er toch liggen kunnen we ze net zo goed bij de naam noemen. …

De Roma in Belgrado hebben het niet makkelijk, zoals zigeuners het over het algemeen nergens bijzonder comfortabel hebben. De omvang van het probleem wordt treffend geïllustreerd door het initiatief dat elf Centraal- en Oost-Europese staten hebben genomen: we bevinden ons momenteel midden in het decennium van ‘Roma-inclusion’. Niet een dag, niet één jaar, maar tien hele jaren trekken deze regeringen ervoor uit om stil te staan bij de Roma-problematiek. En om daar nog eens een schepje bovenop te doen vierde de VN vorige week haar verjaardag in Servië volledig in dezelfde stijl. Leus van de week, vrij vertaald: allen als één, hup met de Roma. …

Gemiste kans voor de Servische publieke omroep, waar deze week een programma genaamd ‘Leven in de kooi’ (of iets van gelijke strekking) werd uitgezonden. Deze kooi maakte geen deel uit van een decadent spelprogramma, maar betrof de isolatie van Kosovaars-Servische kinderen.

De setting: klein jongetje op schommel die door de camera geïnterviewd wordt. “Wat eten jullie meestal?” “Aardappels.” Iets groter meisje op schommel, na close-up van prikkeldraad met daarachter fladderende vlinder: “Ik ben bang als er vreemde auto’s langskomen, misschien komen ze me kidnappen.” …

Deze stad kookt. Zomers van gemiddeld dertig graden en straten geplaveid met asfalt laten de lucht trillen. Heel langzaam, want de lucht is zwaar van uitlaatgassen. Er rijden hier zoveel auto’s dat het voor voetgangers op plaatsen waar stoplichten ontbreken nauwelijks mogelijk is een zebrapad over te steken. Tot halverwege gaat nog, maar weinig dapper worden we vanaf daar weer naar de stoep gedreven waar we vandaan kwamen.

Wie gewend is geraakt aan het buitenland en terugkeert klaagt: het stinkt hier! Lopend over straat word je soms overvallen door de lucht van gistend vuilnis, nergens te zien, maar duidelijk in de buurt. Oksels van obers die al uren kopjes op tafel zetten zijn bedwelmend. …

“Het maakt mij niks uit, maar ik zit echt op 16D.”

Het was niet eenvoudig aan een ticket te komen. Doorverbonden met een medewerker van de vliegtuigmaatschappij wekt de bestemming de nodige verwarring. “Waar gaat u naartoe” “Belgrado” “Ik bedoel welke plaats gaat u naartoe?” “Belgrado” “België?” “Belgrado, de hoofdstad van Servië” “… Waar ligt dat?” …