Net geen witte Kerst gehad, maar op de valreep toch nog sneeuw in december. Ik had mijn fiets aan de hand genomen en volgde een spoor van vogelvoetjes. De winter heeft de duiven vervangen door witte meeuwen die blijkbaar geen last hebben van koude voeten. Dat zal wel komen doordat ze uit onherbergzamere streken komen. Zij keren daar ook weer terug, want al is het er koud, de meeuw hecht net als de mens erg aan zijn eigen omgeving.

In de laatste dagen van het afgelopen jaar ontmoette ik veel mensen die nooit meer terug zullen keren naar de warmere gebieden waar zij jaren geleden uit zijn vertrokken, niet allemaal even gelukkig. Wel allemaal hartelijk en al die warme ontmoetingen hebben er vast aan bijgedragen dat er een paar dagen later van de witte deken weinig meer over was dan over de straten uitgespreide drab. …

Soms doe ik boodschappen voor andere mensen die dat zelf niet meer zo goed kunnen. En vaak blijkt dat zij een hechte band met de lokale bakker, slager of groenteman hebben. Ga ik wel eens voor de meneer met de korte blonde haren een broodje voor tussen de middag halen bij de kaasboer dan neem ik behalve het broodje ook de hartelijke groeten mee terug. Kom ik bij de slager voor de oude mevrouw met de kapotte rug en het haperende geheugen, dan weet hij precies wat niet op het bonnetje staat, maar toch mee moet.

Ik vind het wel mysterieus, die geheime wereld van behulpzame contacten tussen vaste klant en winkelier die elkaar alleen maar kennen van korte ontmoetingen rond de toonbank met aardappels of tijgerbolletjes in de hoofdrol. …

Nietsvermoedend belde ik aan in een huis in het centrum op twee hoog. Daar zat ze in haar pijama, voeten op een bevlekt doekje, as op de vloer, haren ongekamd en zwermen fruitvliegjes in de keuken.

Ik werk in de thuiszorg en vraag me meestal af waarom ik drie uur licht huishoudelijk werk moet uitvoeren in huizen waar nog niet het minste stof op de televisie ligt. Maar deze keer betrof het geen licht huishoudelijk werk meer, eerder grondige renovatiewerkzaamheden. …