Voor- en achterop mijn fiets voer ik de juiste kleur licht. Dat komt doordat ik diep doordrongen ben van mijn eigen verantwoordelijkheid voor de consequenties van potentieel gevaarlijk gedrag. Vandaar ook dat ik mijzelf nooit straaldronken krijg, geen wilde flirtages met oudere mannen aanknoop, niet scheld op overstekende toeristen en een Metro onder mijn voeten schuif als ik die op de bank in de trein leg. Echt.

Dit alles maakt het leven er uiteraard niet altijd aangenamer op. …

Het zal menigeen verbazen hoe lang je over een kilometer of vijfhonderd kunt doen, zelfs als de weg verhard is. Ons record hier is zeventien uur, zonder vertraging. Het is maar goed dat ik in de nachtbus in slaap val, want als ik mijn ogen open heb raak ik in een panische staat, omdat ik zeker weet dat het niet lang meer kan duren voordat we een dodelijk ongeval gaan meemaken. Inspiratie om mijn doodsvisioenen te voeden krijg ik genoeg: als er zich niet een diep ravijn direct naast ons bevindt, dan rijden we wel over een weg die waarschijnlijk sinds voltooiing niet meer is onderhouden, met geslinger en gestuiter tot gevolg. Meestal wordt aan beide voorwaarden voldaan en is de enige beschikbare weg tweebaans, met een inhaalverbod waar niemand zich aan houdt. Geen wonder, want om de zoveel kilometer rijdt er een logge vrachtwagen niet harder dan 30 kilometer per uur op de rechterbaan. …

Op een van de vele rare kruispunten aan de rand van het centrum, waar je zonder grondige bestudering van de voorrangsregels nauwelijks anders kunt dan je in het verkeer werpen en er het beste van hopen (ogen gesloten desnoods, wat doet het ertoe) of anders lang wachten tot men plaatsmaakt voor jouw overtocht – op een van die kunststukjes van planologisch inzicht, daar sta ik. Berustend in nog een auto, en nog een. En in de aanblik van dapperdere fietsers die rakelings langs voorbumpers scheuren, zodat zij al lang thuis zijn terwijl ik nog niet eens de straat ben overgestoken. Het is precies zo’n videoclip waar strepen licht en vegen kleur benadrukken dat alles beweegt, behalve de zanger. …

Deze stad kookt. Zomers van gemiddeld dertig graden en straten geplaveid met asfalt laten de lucht trillen. Heel langzaam, want de lucht is zwaar van uitlaatgassen. Er rijden hier zoveel auto’s dat het voor voetgangers op plaatsen waar stoplichten ontbreken nauwelijks mogelijk is een zebrapad over te steken. Tot halverwege gaat nog, maar weinig dapper worden we vanaf daar weer naar de stoep gedreven waar we vandaan kwamen.

Wie gewend is geraakt aan het buitenland en terugkeert klaagt: het stinkt hier! Lopend over straat word je soms overvallen door de lucht van gistend vuilnis, nergens te zien, maar duidelijk in de buurt. Oksels van obers die al uren kopjes op tafel zetten zijn bedwelmend. …

De modder van de verbouwing op het station koekt in dikke plakken in het profiel van mijn zolen, om straks in mijn huiskamer weer los te laten. Geroutineerd beklim ik de fietsenflat op zoek naar mijn rijwiel. Roestig en zonder bel tref ik hem verstrengeld in zijn buren.

De zon schijnt, het net aangebroken jaar is een verhaal waarmee het nog alle kanten op kan. Op weg naar huis na feest buiten de stad schrijf ik de introductie. …