Vermoedelijk heeft nieuwste productie van de Disney-studio’s ruim voldoende vertederende karakters om zes weken driftig te sparen en daarna de hele winter plat op je buik half onder de verwarming te liggen, om daar met gekke stemmetjes spannende avonturen na te spelen. De supermarkt deelt de daarvoor bedoelde figuurtjes in ieder geval fanatiek uit bij de boodschappen van schijnbare oppasmoeders, oma’s en vaders die luierbroekjes kopen.

In de rij hongerige mensen die hun avondmaaltijd net bij elkaar hebben gesprokkeld, sta ik achter een heer met een kaal hoofd. …

Mijn postbode weet de spanning op te voeren met berichten dat er iets leuks op mij wacht. In een – na een week niet gekeken te hebben – nog lege, grote brievenbus genereert zo’n ‘wij troffen u niet thuis’-bericht in een hoekje bijna de sensatie van het uitpakken van je favoriete verjaardagscadeau toen je negen werd. …

Nog nooit had ik zozeer het gevoel in een totalitair regime te zijn beland. Het land van vrijheid en democratie doet er alles aan je de hele dag de stuipen op het lijf te jagen met waarschuwingen voor potentiele gevaren en met schreeuwerige wettelijke verordeningen die je alles waar je nog nooit aan had gedacht alvast verbieden. …

Daar zitten we dan, in het zoveelste zaaltje dat vergane glorie uitademt. Vier man achter de receptie die eensgezind naar je roepen als je binnenkomt. Wat jij hier wel niet denkt te komen doen? Groezelige vloerbedekking. Massief houten tafels met kapotte randjes. Afbladderende stikkers in de lift. En alles in grijstinten. Met donkergroen. Dat iedereen rookt maakt het er niet fleuriger op.

Aan de muur hangt een poster met de foto van dat meisje dat in Nederland altijd ongewenst zwanger zit te zijn. Hier wordt ze onterecht ontslagen wegens privatisering. En ik kom voor de tragische feiten. …

Hoezeer ik ook probeer, allesbedekkend wil mijn hoofddoek niet worden. Niet dat ik dat ambieer, want behalve religieuze fanatiekelingen en vrouwen die net van school of hun werk komen, is niemand hier streng in de leer. In Shiraz – waar de controle van de religieuze politie minder streng is dan in Teheran – vallen mijn ogen zelfs bijna uit de kassen als ik de meisjes zie die niet meer dan een band van een centimeter of zeven breed midden over hun hoofd hebben hangen. Niet omdat ik verbaasd ben over zo’n vrijzinnige houding, eerder omdat ik razendsnel ontwend ben zoiets sletterigs te zien. (Zei ik sletterig? Dubbele standaarden zijn zo geboren.) …