Voor vertrek leek me het meest opvallende hier de vrouwen in zwarte chadors en de posters van wijlen imam Khomeiny. Inmiddels kan ik zeggen dat deze twee dingen me ongeveer evenveel opvallen als een weiland langs de Nederlandse snelweg. Zo ook het slapen en eten op de grond, het toilet zonder wc-papier en de Arabische letters.

Dingen die ik wel voor het eerst in Iran heb gezien/gehoord/meegemaakt:
– een publiek oplaadpunt voor mobiele telefoons, in een park in Esfahan;
– ‘elevator-music’: zodra de lift van een hotel zich in beweging zet, start de muziek;
– dicht bij de Perzische Golf: vrouwen die een soort metalen constructie voor hun gezicht dragen, de Bandari burqa, het ziet er zeer buitenaards uit;
– ik ben hier bijzonder elegant gekleed, beter zal het nooit worden;
– een groot scala aan fitnessapparaten in bijna ieder park.

Wanneer je pas echt merkt dat je enigszins bevooroordeeld bent: als je verrast bent doordat het spandoek boven de weg reclame blijkt te zijn voor de lokale sportschool, of excuses voor het ongemak van de wegwerkzaamhden. En in ieder geval geen oproep tot martelaarschap.

Er hing in de stad een opgewonden sfeertje van dingen die staan te gebeuren. Men was en masse op weg naar ergens anders, waar koninginnenacht bijna bezig was los te barsten. In ergens anders dronk men waarschijnlijk liters bier, vergezeld van kilo’s chips. De betreffende rekken in de supermarkt waren althans akelig leeg. …

Jammergenoeg is de verpakking van mijn nieuwe schaar niet anders dan met een schaar te openen.

Gelukkig was mijn kapper ditmaal zo vriendelijk zich te bedienen van moderne knipmethodes, …