“Het maakt mij niks uit, maar ik zit echt op 16D.”

Het was niet eenvoudig aan een ticket te komen. Doorverbonden met een medewerker van de vliegtuigmaatschappij wekt de bestemming de nodige verwarring. “Waar gaat u naartoe” “Belgrado” “Ik bedoel welke plaats gaat u naartoe?” “Belgrado” “België?” “Belgrado, de hoofdstad van Servië” “… Waar ligt dat?” …

Tussen de zich naar de trein spoedende medewerkers van ministeries die naar de achteringang van het station van Den Haag golfden, leek zijn kleding het meest passend bij het weer. Hoewel een tot de knie afgeknipte spijkerbroek natuurlijk na de jaren negentig zelden meer in het openbaar wordt gezien, zeker niet bij mannen met lange, grijze baarden.

Hij schudde met een kartonnen bekertje, precies bij de deur. Zijn gezicht was geplooid in diepe verontwaardiging en zelfs al was ik te ver om zijn woorden te kunnen verstaan, de toon waarop hij een tirade afstak leek met de stand van zijn wenkbrauwen in overeenstemming. …

Met de eerste ijzige zonnestralen zichtbaar in het oosten moet ik nog een paar adressen langs voor ik me tot volgend jaar in mijn Laplandse residentie terugtrek. Wat restwoningen van mensen die niet aan kerst doen, maar je weet maar nooit hoe ze daar dit jaar over denken.

Bij de meeste adressen twijfel ik niet over de situatie. Vliegt me eenmaal door de schoorsteen een donkere rookwalm naar de keel, dan besluit ik op het laatste moment het pakje met de wollen wanten te vervangen door iets passenders. Tref ik een voor tweeën gedekte tafel met de flessen leeg en de glazen nog halfvol, dan weet ik dat ik even goed moet nagaan of ik de juiste sok aan het vullen ben. Ik constateer hier één bekering (met kerststal, koningen nog niet gearriveerd), twee wilde drinkgelagen en een onduidelijk geval. …

Van Gogh hakte in de week voor kerst zijn oor af. Het moet iets te maken hebben gehad met kerstmuziek.

Het zijn de Engelsen die bekend staan om hun gewoonte rijen te vormen. Beleefd informeren ze of jij ook in de rij staat en sluiten achteraan. Lange, slierterige colonnes van lijdzaam wachtende mensen voor de kassa en de bus zijn het resultaat.

En nu is het zo ver dat je in de rij moet staan voor je Groot-Brittanië binnen mag. Weinig opwekkend, omdat aan het eind van de rij geen bevredigend resultaat wacht. Vooruit, het eiland aan de overkant. Maar daar kun je dus direct achteraan sluiten. …