De vrouw als gestandaardiseerd lustobject duikt de laatste tijd – naast in tijdschriften en op billboards – op in een gestage stroom reportages en rapporten (zoals Sunny Bergmans documentaire Beperkt houdbaar en Ariel Levy’s Female Chauvinist Pigs: Women and the Rise of Raunch Culture). Daarin wordt uit de doeken gedaan hoe vrouwen zich laten beïnvloeden door beelden van perfecte modellen en maar wat graag onder het mes gaan om net zo ‘standaard’ te worden. Er wordt in beschreven hoe vrouwen zichzelf vrijwillig reduceren tot hun cupmaat en haartint. En we worden bekend gemaakt met televisieprogramma’s waarin studentes, aangemoedigd en gadegeslagen door toevallige mannelijke passanten, uit de kleren gaan voor de camera. Sex sells, of het nu auto’s zijn of zonnebrillen. Maar die seks voldoet wel aan uniforme richtlijnen. En één daarvan, de belangrijkste wellicht, is dat het erotiek met een bepaald soort vrouwen in de hoofdrol betreft.

Ik kan me voorstellen dat velen zich opwinden over de manier waarop de huidige generatie omgaat met de erfenis van de Dolle Mina’s en de Suffragettes. In weerwil van hun testament, presenteren hedendaagse vrouwen zich als hersenloze Barbiepoppen ten dienste van de man. En mannen laten het zich welgevallen. De vanzelfsprekendheid waarmee beide seksen hierover de schouders ophalen raakt aan de kern van het probleem dat ik zie.

Ik maak me niet in het bijzonder druk om ordinaire kledingvoorkeuren of rijk geïllustreerde mannentijdschriften. Wat ik me wel afvraag is wat voor maatschappij het is waarin deze verschijnselen floreren. Laat ik eerlijk zijn; wat ik constateer is een algemeen nadeel van het liberalisme. Maar de gevolgen ervan zijn op dit specifieke gebied extra groot. Het is het probleem van de onverschilligheid. …

Het schijnt een desastreuze uitwerking te hebben op vrouwen dat zij overal geconfronteerd worden met beelden van rimpelloze, stralend kijkende reclamemodellen. De gemiddelde vrouw kan niet anders dan zich er voortdurend van bewust zijn dat ze niet tot de mooiste procent van haar soort behoort. Dat is uiteraard niet eerlijk, dus de derde feministische golf lijkt langzaam aan te komen rollen. Het is slechts wachten op de manifesten die ook de portrettering van de vrouw als een wezen dat zich met liefdevolle glimlach door huiselijke en andere ongemakken heen manoeuvreert aan de kaak stellen. Hardnekkige kalkaanslag? Om knakworst bedelende kinderscharen? Voor de rest van je leven incontinent? De filmvrouw ziet het als een manifestatie van onvoorzien geluk dat je maar beter kunt koesteren, maar een dergelijke levenshouding ben ik in het echt nog niet tegengekomen. Net zo min als mensen lijkend op reclamebeelden, wat vast komt doordat die na grondige manipulatie weinig meer van doen hebben met de realiteit. …

Het moet zwaar zijn als moderne vader. Op het schoolplein met grote ogen te worden aangestaard door de schare thuisblijfmoeders. Zij kennen elkaar nog van zwangerschapsgymnastiek. En ze praten over televisieprogramma’s die parallel aan Studio Sport worden uitgezonden.

Gezeten op hun bakfietsen met daarin zestig kilo aan kinderen. Eenmaal op gang gaat het vooruit. Waarom werk jij niet? Dit behoort ons toe. …

Het journaal bracht laatst belangrijk nieuws. Bezoeksters van de huishoudbeurs werd in een korte reportage gevraagd naar hun financiële geheimen. Uit onderzoek was namelijk gebleken dat vrijwel niemand volledige openheid over zijn financiën geeft. En inderdaad, desgevraagd bekenden de meeste vrouwen dat ze wel eens kassabonnetjes verscheurden of nieuwe kledingstukken een paar weken in de kast lieten hangen om vervolgens te zeggen: “oh, maar dat heb ik echt al heel lang!”

“Waarom dan?”, vroeg de nieuwsgierige reporter. “Omdat”, zo was het antwoord, “mijn man het nieuwgekochte anders vast veel te duur vindt.” …

In de Kieswet staat het zwart op wit: kiezers mogen alleen geholpen worden bij het stemmen als er sprake is van een fysieke belemmering. In mijn instructie voor stembureauleden wordt dit toegelicht: mensen die geen armen hebben of mensen die blind zijn komen in aanmerking, maar wie schrift of taal niet machtig is dient aan zijn lot overgelaten te worden.

De laatste verkiezingen leverden meer dan eens taferelen op die wij in het stemlokaal ongemakkelijk gadesloegen. Een jongeman die halverwege het keuzeproces een vriend of zijn moeder opbelt om snel te overleggen. Hele gezinnen die zich rondom de stemcomputer verdringen om elkaar bij te staan. Gesluierde vrouwen die beleefd glimlachen terwijl wij de computer voor de tweede maal vrijgeven aan de echtgenoot. …