Nummer A353 was al zeker een uur aan het rondhangen in de wachtkamer, slechts onderboken door een kort uitstapje naar balie 1, waar ze haar naam en de geboorteplaatsen van beide ouders in een computer had laten registreren, samen met het land van bestemming. Was zij vijftien jaar jonger, zij had zich uit kunnen leven door heel hard “waaaaaaaah!” te roepen en tikkertje te spelen tussen de benen van de wachtenden. Nu zij ruimschoots de leeftijd was gepasseerd om nog eerlijk te kunnen winnen, restte weinig anders dan passief wachten.

Elke twee minuten schoof het gezelschap een stoeltje door. A341 begaf zich naar de kassa om af te rekenen. A340 kwam al uit kamer 10 naar buiten en verliet het gebouw, geen centje pijn zo te zien, niet de minste wankeling. A345 was balie 1 al lang en breed gepasseerd en zat nu in kamer 3 geadviseerd te worden over de noodzaak malariatabletten te slikken. …

Hoewel Turkije best veel kenmerken van een welvarend westers land vertoont, is de reactie van het lichaam als bij een bezoek aan een oord met zeer gebrekkige hygiëne. De reisgenoot althans is al ruim anderhalve week zielig en zwak gezelschap. Wij gaan maar eens naar de dokter.

Waar we worden onthaald door een vrouw, gehuld in een ruim vallend, lichtgeel t-shirt met daarop geen Pluto of Donald Duck, al is het typisch een dergelijk stuk rekbare stof. Er kan niettemin geen verwarring over ontstaan: “I am a doctor”, zo stelt ze zich voor. En ze neemt ons mee naar haar kantoor voor nader onderzoek. …

Maandenlang ziek zijn brengt mij in interessante situaties. Zo heb ik deze week geconstateerd dat mij slechts schulden resten en besloten een beroep te doen op de Nederlandse welvaartsstaat. Prompt wachtte me een horde inquisiteurs die wilden weten hoe ik tot nu toe mijzelf had weten te onderhouden en of ik geen geheim eigen vermogen achterhield op de Kaaimaneilanden. Ik vatte de rol van verdachte-tenzij-anders-aangetoond lichtjes op, het is vast regel eerder dan uitzondering dat men het sociale stelsel tot het uiterste probeert te tarten. Vrolijk vulde ik een eindeloze stroom vragen in op een blitse internetsite, over mijn arbeidsverleden en -toekomst. Conform de dreigende geboden belde ik binnen twee dagen voor het maken van een afspraak. Een persoonlijk rendez-vous leek me een adequate stap na al die digitale communicatie.

Na veertig minuten tramzitten (enkele reis) werd ik binnengeleid bij een door het roken grauwgekleurde mevrouw, die mij drie vragen stelde (die ik al tweemaal eerder had beantwoord) en toen een vervolgafspraak wilde maken. Ik informeerde maar eens waarvoor de huidige afspraak eigenlijk diende? …